Olifantenweeshuis en eerste aai

Wij adoptieouders hebben iets met weeshuizen zeker als er ook nog iets te adopteren valt. En olifanten zij ook schattig! We hadden bij navraag al gehoord dat 'The David Sheldrick Wildlife Trust' in het Nairobi park het minder toeristische weeshuis voor olifantjes is. Bij het ernaar toe rijden met Arjan, Irene en Elaine blijkt ook waarom: het staat niet aangegeven en de kaart klopt niet. Ook is het schattige gedeelte maar een uur open om de jeugd niet te veel aan mensen te laten wennen. Een kwartier voor einde lopen we toch binnen en mogen we om het gespannen touwtje gaan staan samen met de anderen. Door de fysieke grens van alleen het touwtje en omdat ik van een oude Nederlandse reclame weet dat olifanten een erg goed geheugen hebben gedraag ik me heel netjes. Paul heeft dezelfde natuurlijke terughoudendheid van papa maar Elaine wil onder het touwtje naar al het moois. Ze kan een paar keer net gered worden! Na de display van de olifantjes komt er ook nog een baby neushoorn langs. Mama neushoorn zien we even later achter een paar palen staan. Niet helemaal volgens NL bouwverordeningen en dat demonstreert ze ook even door het hele hekwerk op de grondvesten te laten schudden door even te krabben achter haar hoorn. Ik biedt niet aan te helpen maar weet met de moed der wanhoop nog wel wat fotoos te scoren. Dankzij de ingebouwde stabilisator lijkt het nog een beetje stoer ondanks de trillende handen. Na nog wat toeristische koopwoede gaan we even uitpuffen bij carnivoor. Maar al het beestengedoe heeft Paul over een drempel heengeholpen en we hebben kunnen vastleggen dat Paul voor het eerst een poes aait! Sorry olifantjes maar dit wordt het hoogtepunt van vandaag voor papa en mama.

Een dagje postkantoor

We hebben wel wat briefen en kaarten gekregen maar de pakketjes willen nog niet. Daarom zijn we een tijde geleden maar eens wezen kijken in het postkantoor, GPO voor ingewijden. Het is downtown dus een boel file weer en roethappen. Ondertussen werd tijdens het gesprek met taxichauffeur Waweru duidelijk dat er 2 postkantoren zijn. Dus werd niet alleen zoeken naar het juiste loket. Aangekomen bij het eerste loket werden we doorverwezen naar 2 loketten verderop, omdat het niet zo druk was ging ik 2 meter achteruit staan en een beetje schreeuwend wijzend naar loket 26 : Hier! , is dit het loket voor vermiste pakketjes? Hierna ontstond er een verhitte discussie tussen de loketdames en werd ik verwezen naar de eerste verdieping. Ah 1 gewonnen en zoveel te gaan.

Bij het naar boven gaan word ik aangesproken en daarmee ook geholpen naar een niet zomaar voor klanten beschikbaar loket. Na wat miscommunicatie worden wij gevraagd naar een pakketnummer en meneer pakt het grote boek. Hij legt uit dat dit het boek is waar alle pakketten in geschreven worden. Dit is dus een erg groot boek. Van het pakketnummer weet ik dat ik het niet in de kluis zou leggen om te bewaren. Toch gaat Els aan de gang om familie en vrienden te sms-en en te bellen of dit valt te achterhalen. Ondertussen duik ik met meneer in het grote boek. Paul houdt zich ondertussen bezig met autootjes “very fast “ voort te duwen. De stofwolken die dit opwerpt zijn alarmerend. Niet alleen zijn we kruipende Paul kwijt, het bereikt bijna de hoogte van het grote boek. Meer aanmoediging heb ik als bezorgde vader niet nodig en zet hem op de meterslange balie. Met elke keer een omweg om het grote boek blijft hij in beeld. Na een tijd hebben we het hele boek doorgenomen vanaf eind juni zonder resultaat. 

Na nog een discussie mogen we dwars door het indrukwekkende archief. Tussen al de blauwe ijzeren tralies, bruine planken schappen en beige mappen en dozen valt op dat alles dezelfde kleur heeft , stofgrijs. Met de goedkope arbeidskracht in Kenia dan laat je toch hier wat mensen extra geld verdienen en wat kleur terug brengen op het majestueuze hoofdpostkantoor Nairobi. 

Op de eerste verdieping komen we in een kantoortje met 5 vrouwen. Tegenover de jongste mag ik gaan zitten. Met 5 minuten is ze klaar met de uitleg dat ze niks kan doen en de afdeling niks kan doen en dit geldt voor heel post Kenia. Ik begin ze te kennen en ik houd de hele tijd mijn mond. Hierna wil ze me wel helpen alleen ze heeft niet 1 groot boek maar een heleboel kleine boekjes. Ze zegt dat hier alle poststukken in vermeld staan. Ik zeg: “Zoiets als het grote boek” en bijt bijna mijn tong af om zoveel impertinentie. Met het doornemen van de boekjes hebben we wat te doen. Nadat we dit voor de tweede keer hebben gedaan omdat ik vergeten ben te vermelden dat ik niet Van heet maar van Wijk zijn we moe maar voldaan. Alleen het resultaat valt tegen. We gaan het bij TNT later nog wel een keer proberen, eerst moed verzamelen.