Thuiskomen

Ons toestel vertrekt om half 5 in de nacht. Dit betekent om half 2 met de auto mee. Sam kan niet komen maar we herkennen wel de auto van het LAN. Paul is de enige die geslapen heeft en hij kletst maar door. Wij weten niet zeker of onze 4 koffers geaccepteerd worden door Egypt Air. We komen als eerste aan bij de incheckbalie en het het gewicht is geen probleem. De douane-beambte vindt onze papieren heel interessant en wil ook de adoptieorder en het -certificaat zien. Ook gaat hij het 3 keer navragen bij zijn collega, maar dan laat hij ons door. Even nog een autootje kopen voor Paul en dan in de boarding ruimte kijken naar de vliegtuig. Koffers worden ingeladen en mannetjes lopen door het toestel. Het duurt allemaal best lang maar Paul vindt het prachtig om te zien. Bij het opstijgen wil hij op de schoot van mama en hij kijkt z'n ogen uit. Daarna valt hij al snel in slaap. Dit in tegenstelling tot papa en mama die de draai maar niet kunnen vinden in de krappe stoelen. Het eerste stuk tot Cairo valt zwaar maar we landen op tijd.

In luchthaven valt ons het verschil op met Kenia, het vliegveld is helemaal nieuw en iedereen is gejaagd en schreeuwt. Met onze ticket is iets niet goed en de supervisor wordt erbij geroepen. Daarna moeten we van de dame achter balie opschieten en half rennend loopt ze achter de balie een stukje mee: Die kant op, hurry, hurry!!

Snel kopen we nog grote bekers koffie en gelukkig mogen we deze meenemen bij de douane. Probeer dat maar es bij British Airways. In het vliegtuig loopt de stewardes met ons mee en wijst ons de ruime pluche stoelen van eerste klas. Stilletjes gaan we zitten, zou dit goedgaan, wat een ruimte! Maar we stijgen op en Paul heeft al snel de t.v. met touchscreen ontdekt, 19 films en racespelletjes met een controller. Eten is met echt bestek en een tafelkleedje op tafel. Op echte borden krijgen we een met kaas gevuld kippetje dat heerlijk smaakt. Drank krijgen we in glas...Wat heerlijk om zo de reis te voltooien! Boven Nederland is het onbewolkt en al dalende laat ik Paul het vele water zien met de boten. Paul vraagt steeds: " is dat onze boot?" Ook de groene lappendeken ziet er heel anders uit als het droge Kenia.

Na het landen de douane door en dan gaan we bij de baggageband de familie zien! Met ballonnen en spandoeken staan ze achter glas te zwaaien. De koffers komen snel en dan gaan we 'huggen'! Paul krijgt een grote ballon als een vliegtuig dus we hoeven niet bang te zijn dat we hem kwijtraken. Ook krijgen we jassen en Paul krijgt een rode dikke spliksplinternieuwe met capuchon, een tough cookie istie.. Snel rijden we naar huis om de file voor te zijn maar het mag niet baten. Het koffiedrinken bij de pannenkoekenhuis blazen we maar af want het wordt het al donker. Wat jammer dat we in het donker aankomen, Paul herkent het huis niet, maar even later wel zijn slaapkamer!

Wat geweldig heeft het thuisfront weer z'n best gedaan! De slaapkamer van Paul ziet er geweldig uit. Een nieuwe badkamer, de bedden opgemaakt, de koelkast vol, zelfs een trapleuning hangt! De muren van de huiskamer zijn gewit, papa rookt niet meer, het lijkt wel het programma housemakeover.

We zijn thuis, en nu landen we verder.

 Paspoort en visum

Woensdag moesten wij naar de advocaat, downtown, om mee te gaan naar immigrations. In ochtend file rijden via de sluiproutes naar citycenter parking. Daar kenden we intussen een mannetje en die rent voor je auto uit om een plekje te zoeken. Dit is ook nodig want het is erg druk. Hij heeft ook klanten waarvan hij de sleutels krijgt en dan kan hij em dubbel parkeren , als er iemand uit moet rijdt hij een stukje weg. Ook zijn er auto’s die dubbel staan en niet op de handrem, die duwt hij dus een stukje wanneer nodig. We lopen naar immigration en gaan voor een loket wachten. Dit doen we van 10 tot 1, zo ook donderdag en vrijdag, na resumeren bij de advocaat op kantoor is het 3 uur en dan door spits helemaal vast. Anderhalf en 2 uur doen we er over. 3 dagen 3 routes uitproberend. Paul doet het fantastisch en weet zich bezig te houden met rennen en sokken kijken. Dit is voor ons ook leuk want mensen schrikken zich een ongeluk als iemand de broekspijp omhoogtrekt. Zo gaat Paul ook vele gesprekken aan. Op de vrijdag hebben we er helemaal genoeg maar nu is het paspoortdag. Om 3 uur komt de advocaat glunderend aanlopen met het paspoort. Hij zegt: klopt de naam? Ja de naam wel maar de geboortedatum niet!!! Hevig teleurgesteld zeggen we dat we de vlucht nu ook moeten cancellen. Maar hij gaat nog een laatste poging doen. In grafstemming rijden we naar huis. Ook Paul is ontroostbaar ,1 minuut zijn paspoort in handen gehad en dan weer afgeven! 5 uur zijn we thuis en om half 6 belt Ogutu met het bericht dat hij een nieuw paspoort heeft. We kunnen het niet geloven en we bellen kwart voor 6 de vliegticketwinkel om ons vlucht vast te zetten. We gaan!!!

Na het weekend moeten we nog naar de Nederlandse ambassade voor een visa voor Paul. Dit zijn Nederlandse ambtenaren dus we hebben hier meer vertrouwen in. Door het verkeer zijn we wat later en is er al een rij mensen voor ons. Veel Somalische mensen valt ons op, daar is het ook heel slecht nu. We krijgen te horen dat we een oranje kaart mogen pakken en dan hoef je niet te wachten op de rij. Super genânt om met de kaart daar te zitten en dan voor te mogen. Vol trots geven we de papieren over en dan zakt de bodem onder onze voeten weg. De papieren zijn niet goed gelegaliseerd en wat erger is we moeten naar Kakamega om de originele geboorteakte op te halen!! Dit is een autorit van 6 uur. 

Bij het LAN praten we met Susan en bellen met onze advocaat en de advocaat die de meeste Nederlanders hier hebben, Mwenda. Na een uur wordt duidelijk wat gemiddeld gedaan wordt. Voor ons wordt het duidelijk dat we weer naar downtown moeten om bij Foreign affaires formulieren te laten legaliseren en dan met de billen dicht nog een keer te proberen bij de Nederlandse ambassade. 

Wat schetst onze verbazing: over de geboorteakte wordt helemaal niet meer gepraat!! Heel raar verhaal! “s morgens zien ze hoe teleurgesteld we zijn, we halen er nog andere ambtenaren bij en proberen te redeneren.” Vaak is er geen geboorteakte bij een adoptie en we hebben onze vlucht al geboekt want we hadden te horen gekregen wat nodig was voor een visum”. Maar het baat allemaal niks en volgens hun moeten we naar Kakamega. Maar ’s middags worden onze documenten geaccepteerd en na wat soebatten in een uur klaar!! Opgelucht rijden we naar huis.

De zoveelste emotionele achtbaan met een goede afloop!  

14 falls

14 falls

14 watervallen valt er te spotten en dat 1.5 uur rijden van Nairobi. Dat moet je gezien hebben! We hebben Natasja op bezoek en zij heeft eerst een rondrit gedaan door Kenia om daarna uit te puffen bij ons. In die anderhalve week heeft ze meer gezien dan wij in 6 maanden. Maar niet de 14 falls! De weg erheen is al een belevenis, mensen en koeien lopen over de snelweg, putholes groot genoeg voor je hele wiel en op een rotonde wordt een kerkdienst gehouden met natuurlijk een markt eromheen. Maar de weg wordt steeds beter en het begint zelfs op een echte snelweg te lijken. Wat missen we nog, ehm, verkeersregels en borden. Dat er geen verkeersborden staan en dus verkeerd rijden lossen we op door spook te rijden, hakunu matata. Verder rijden we gelukkig wel rechtsaf, op de kaart gezien, want linksaf is een negatief reisadvies, Samburu. Linksaf schieten ze elkaar overhoop met goedkope Kalasjnikovs en rechts ga je naar een toeristische attractie. Bij een wild west achtige dorpje met een 14 falls benzinepomp ga je van de verharde weg af en na 15 minuten kom je bij een wachthuisje met een slagboom. Dankzij Natasja’s belofte om onze filmcamera niet te gebruiken, ze leert erg snel, kunnen we 500 Ksh goedkoper naar binnen.

Als we uitstappen komen er gelijk allerlei “gidsen” op ons af. Voor 2000Ksh tillen ze je kind over de rotsen naar de overkant en duiken ze van de watervallen. We zeggen nee maar op een onbewaakt moment hebben ze Paul en zijn ze al een paar rotsen ver. Toch voelt het niet bedreigend maar meer vervelend. We pakken Paul weer en gaan aan een paadje naar beneden waar we uitkomen aan de onderkant van de waterval. Hier ontmoeten we Steve, door de week een boer en in het weekend gids. Hij is heel rustig en verteld allerlei dingen over de plek. In het regenseizoen is het maar 1 waterval. Aan deze kant leven de Kikuju en aan de andere kant een andere tribe. Krokodillen zijn hier niet veel, af en toe 1. We gaan niet mee met zijn bootje, hadden we best kunnen doen. Onderaan is ook een veldje, met een schooluitje, wat local kinderen en wat zwerfhonden. Onze stoere Paul heeft gelijk grote verhalen tegen de kinderen, loopt onvervaard op de zwerfhonden af. Maar druipt toch af als de honden zijn kant opkomen. De Locals laten zien hoe je hier mee omgaat. Je pakt wat uitgedroogd koeienstront en gooit dat naar de honden. Wie gaat daar niet van lopen! 

De terugreis gaat lekker vlot en we zijn nog op tijd om naar onze vaste Chinees, “For you” te gaan en daar te eten. Het eten is heerlijk maar eerlijk gezegd komen we daar voor de kindvriendelijke compound. Allerlei speelgoed ligt er, wel alles kapot maar dat mag de pret niet drukken en Paul weet precies hoe je de obers moet behandelen. Je pakt een spelletje waar je de bal mee weg schiet en de ober haalt em voor je op, in looppas.  

Papierwinkel

Papierwinkel

Alleen nog even het adoptie order laten tekenen, adoptie certificaat uitgetypt krijgen en dan kan het Keniaans paspoort voor Paul aangevraagd worden. Eerst was het registerkantoor dicht. Daarna Public Service Week, een week gaan dan ambtenaren het land in om uit te leggen hoe belangrijk het is om geregistreerd te zijn. en nu is er ook een Kenyatta public Holiday. Volgens onze advocaat hebben we het paspoort voor de laatste week van oktober. Maar zijn voorspelling veranderd nog wel eens. Hierna moeten we nog een visum hebben voor Paul , dit kunnen we halen bij de Nederlandse ambassade en duurt 1 tot 3 dagen.

 Het is hier prima vertoeven hoor, maar we kunnen eerlijk gezegd niet wachten om naar huis te gaan. Dit in tegenstelling tot ons gevoel van rond de courtdatum. Toen hadden we meer een schrik van het is bijna ten einde hier. Nu overheerst meer een gevoel van we hebben hier alles gedaan wat moest gebeuren en laten we dan ook maar gaan. Wat zullen we Kenia missen na een week! Aan de andere kant is het ook erg spannend om thuis te komen. Hoe gaat Paul deze grote verandering ervaren??? Eerst zijn vriendjes achterlaten in Kisumu, en straks de nieuwe vriendjes in Nairobi. Gelukkig zullen we een aantal van hun nog in Nederland zien!

Visite 

Afgelopen maandagochtend 03.45 uur heeft Han onze vrienden Eric en Desiree opgepikt van het vliegveld. Wat geweldig om ze weer te zien!! Paul kan het heel goed vinden met beide, vooral bij Desiree is hij niet weg te slaan. En dat is superfijn, ze wonen immers heel dichtbij, en 2 bekende gezichten straks in Nederland zijn erg welkom. Donderdag een tour door Kibera gemaakt, de grootste en vriendelijkste sloppenwijk van Afrika. Martin , onze gids is afkomstig uit Kibera en medeoprichter van Kiberatours. Ook Xen doet mee aan de tour, een Engelse journalist die schrijft voor “The Guardian”.

Via de voor ons bekende Toi markt- voor groente, fruit en tweedehands kleding- lopen we Kibera in. Het begin ziet eruit als veel straten in Nairobi, vies en stoffig, maar hoe verder we de sloppenwijk in lopen des te smaller, viezer en drukker het wordt. De sfeer is kalm, de mensen onverwachts vriendelijk en kinderen willen je hand vasthouden of je even aanraken Eén jongetje likt zelfs aan mijn arm. Zou deze bleekscheet net zo smaken als wij? Overal staan kraampjes of liggen doeken op de grond waar groente, fruit, vlees, kolen, stukken leiding en wat je maar kan bedenken is uitgestald. Onvoorstelbaar, alles is er te krijgen. 
De Keniaanse overheid probeert de mensen te helpen door woningen te bouwen waar ze voor 1000 Ksh (minder dan 10 Euro) per maand kunnen wonen inclusief water en licht. Dit werkt echter niet omdat bijna niemand dit kan betalen en de huizen dus leeg staan. Het heeft zelfs een tegengesteld effect omdat er mensen gedwongen worden te verhuizen dan de huur niet kunnen betalen en eindigen in het slechtste gedeelte van de slum.

We gaan kijken bij een weeshuis waar 300 kinderen wonen van 1 tot 16 jaar. De oprichtster, mama Tunza, is ooit begonnen om één verlaten kindje in haar huis op te vangen. Dit is uitgegroeid tot wat het nu is. Je ziet het meteen, een sterke vrouw die niet op haar mondje gevallen is en geen moeite heeft om hulp en geld te vragen. Ik vraag hoe ze dit trekt met relatief weinig mankracht. “Ik laat de oudere kinderen de jongste verzorgen, en dat gaat prima”, zegt ze vol trots! Wat een geweldig mens. 

Als we nog dieper de slums in gaan komt de stank je tegemoet. Op straat zie je zakjes met uitwerpselen en veel andere viezigheid. Dan komen we bij een ronde koepel waar mensen water kunnen krijgen wat door de overheid wordt verstrekt. Ook kunnen ze naar de toilet. Hiervan maakt men gebruik door de uitwerpselen om te zetten in biogas. In Kibera zijn nog maar een klein aantal van deze koepels, maar het begin is er zullen we maar denken.
De mensen zijn erg begaan met elkaar. Als je een dag geen eten hebt ga je naar de buurman en eet je mee. Of als je ziek bent wordt er voor je gezorgd. Hier kunnen wij koele Europeanen veel van leren! 
Maar of de levensstandaard in Kibera ooit beter wordt is maar de vraag. De meeste mensen hebben geen (vast ) inkomen. Het onderwijs in gratis maar de boeken, pennen, uniform e.d. moeten ze zelf bekostigen, en dat kunnen ze niet. En zo zijn er veel voorbeelden.

Maar de mensen lijken alles behalve ongelukkig. De sfeer is prettig en kalm, de mensen vriendelijk en de kinderen vrolijk.

Aan het einde drinken we wat in een klein hokje en Martin brengt ons terug naar de Toi market waar Han en Paul ons staan op te wachten. Wat een “mooie” en leerzame rondleiding was het!

Onze advocaat

We verbleven aan het begin van onze verblijf in Kenia wat langer in Kisumu dan gepland. Zolang zelfs dat er verschillende beslissingen nodig waren vanuit Kisumu. Ook de advocaat. De meeste nederlandse stellen hadden Mwenda en een paar hadden gekozen voor Rose Mbania. Susan van he LAN stelde nog een andere voor, Ochieng Ogutu. Hij doet veel binnenlandse adoptie maar heeft ook Italianen, Engelsen, Finnen en Belgen gedaan. Met een paar erg onhandige mobiele gesprekken waarbij we meerdere malen werden verbroken besloten we met hem in zee te gaan. Hij had geen makkelijke taak want er waren na onze foster nog maar 2 vrijdagen mogelijk voor de rechtbankvakantie. Dit terwijl er 1 rechter weg was en 1 rechter heel moeilijk begon te doen. Hierdoor stroopte de voortgang voor de adoptie zaken heel erg op en werden de wachttijden voor een rechtbankdag steeds langer. Maar de allerlaatste vrijdag waren we erdoor! 

Een week voor de einde van de vakantie van de rechtbank kreeg iedereen te horen dat er nieuwe rechters zouden komen. De speculaties, altijd borrelend, rezen de pan uit. Ogutu vertelde ons dat hij heel regelmatig bij de rechtbank kwam en zou ons de stand van zaken vertellen zodra hij meer wist. Inmiddels was het vertrouwen al gegroeid en konden we rustig afwachten terwijl de geruchten langs kwamen. Hij had verschillende data’s beschikbaar en samen overleggend hebben we gekozen voor rechter Nambuye en dan zou de beste datum 2 oktober zijn. En wat blijkt de donderdag ervoor om 4 uur; We staan erop en bij de rechter die we hebben wilde.  
En over de rechtszaak hoef ik de trouwe volger niks meer te vertellen.

We zijn erdoor!!! Paul Nolan Okwako Bergstra is onze zoon. Ondanks onze stuntelige antwoorden vond de rechter het goed. We zijn net tuis en we weten nog niet of we het gaan vieren of plat gaan. Want het was wel een hele lange ochtend.

Meer informatie volgt.