Paspoort en visum

Woensdag moesten wij naar de advocaat, downtown, om mee te gaan naar immigrations. In ochtend file rijden via de sluiproutes naar citycenter parking. Daar kenden we intussen een mannetje en die rent voor je auto uit om een plekje te zoeken. Dit is ook nodig want het is erg druk. Hij heeft ook klanten waarvan hij de sleutels krijgt en dan kan hij em dubbel parkeren , als er iemand uit moet rijdt hij een stukje weg. Ook zijn er auto’s die dubbel staan en niet op de handrem, die duwt hij dus een stukje wanneer nodig. We lopen naar immigration en gaan voor een loket wachten. Dit doen we van 10 tot 1, zo ook donderdag en vrijdag, na resumeren bij de advocaat op kantoor is het 3 uur en dan door spits helemaal vast. Anderhalf en 2 uur doen we er over. 3 dagen 3 routes uitproberend. Paul doet het fantastisch en weet zich bezig te houden met rennen en sokken kijken. Dit is voor ons ook leuk want mensen schrikken zich een ongeluk als iemand de broekspijp omhoogtrekt. Zo gaat Paul ook vele gesprekken aan. Op de vrijdag hebben we er helemaal genoeg maar nu is het paspoortdag. Om 3 uur komt de advocaat glunderend aanlopen met het paspoort. Hij zegt: klopt de naam? Ja de naam wel maar de geboortedatum niet!!! Hevig teleurgesteld zeggen we dat we de vlucht nu ook moeten cancellen. Maar hij gaat nog een laatste poging doen. In grafstemming rijden we naar huis. Ook Paul is ontroostbaar ,1 minuut zijn paspoort in handen gehad en dan weer afgeven! 5 uur zijn we thuis en om half 6 belt Ogutu met het bericht dat hij een nieuw paspoort heeft. We kunnen het niet geloven en we bellen kwart voor 6 de vliegticketwinkel om ons vlucht vast te zetten. We gaan!!!

Na het weekend moeten we nog naar de Nederlandse ambassade voor een visa voor Paul. Dit zijn Nederlandse ambtenaren dus we hebben hier meer vertrouwen in. Door het verkeer zijn we wat later en is er al een rij mensen voor ons. Veel Somalische mensen valt ons op, daar is het ook heel slecht nu. We krijgen te horen dat we een oranje kaart mogen pakken en dan hoef je niet te wachten op de rij. Super genânt om met de kaart daar te zitten en dan voor te mogen. Vol trots geven we de papieren over en dan zakt de bodem onder onze voeten weg. De papieren zijn niet goed gelegaliseerd en wat erger is we moeten naar Kakamega om de originele geboorteakte op te halen!! Dit is een autorit van 6 uur. 

Bij het LAN praten we met Susan en bellen met onze advocaat en de advocaat die de meeste Nederlanders hier hebben, Mwenda. Na een uur wordt duidelijk wat gemiddeld gedaan wordt. Voor ons wordt het duidelijk dat we weer naar downtown moeten om bij Foreign affaires formulieren te laten legaliseren en dan met de billen dicht nog een keer te proberen bij de Nederlandse ambassade. 

Wat schetst onze verbazing: over de geboorteakte wordt helemaal niet meer gepraat!! Heel raar verhaal! “s morgens zien ze hoe teleurgesteld we zijn, we halen er nog andere ambtenaren bij en proberen te redeneren.” Vaak is er geen geboorteakte bij een adoptie en we hebben onze vlucht al geboekt want we hadden te horen gekregen wat nodig was voor een visum”. Maar het baat allemaal niks en volgens hun moeten we naar Kakamega. Maar ’s middags worden onze documenten geaccepteerd en na wat soebatten in een uur klaar!! Opgelucht rijden we naar huis.

De zoveelste emotionele achtbaan met een goede afloop!