Visite 

Afgelopen maandagochtend 03.45 uur heeft Han onze vrienden Eric en Desiree opgepikt van het vliegveld. Wat geweldig om ze weer te zien!! Paul kan het heel goed vinden met beide, vooral bij Desiree is hij niet weg te slaan. En dat is superfijn, ze wonen immers heel dichtbij, en 2 bekende gezichten straks in Nederland zijn erg welkom. Donderdag een tour door Kibera gemaakt, de grootste en vriendelijkste sloppenwijk van Afrika. Martin , onze gids is afkomstig uit Kibera en medeoprichter van Kiberatours. Ook Xen doet mee aan de tour, een Engelse journalist die schrijft voor “The Guardian”.

Via de voor ons bekende Toi markt- voor groente, fruit en tweedehands kleding- lopen we Kibera in. Het begin ziet eruit als veel straten in Nairobi, vies en stoffig, maar hoe verder we de sloppenwijk in lopen des te smaller, viezer en drukker het wordt. De sfeer is kalm, de mensen onverwachts vriendelijk en kinderen willen je hand vasthouden of je even aanraken Eén jongetje likt zelfs aan mijn arm. Zou deze bleekscheet net zo smaken als wij? Overal staan kraampjes of liggen doeken op de grond waar groente, fruit, vlees, kolen, stukken leiding en wat je maar kan bedenken is uitgestald. Onvoorstelbaar, alles is er te krijgen. 
De Keniaanse overheid probeert de mensen te helpen door woningen te bouwen waar ze voor 1000 Ksh (minder dan 10 Euro) per maand kunnen wonen inclusief water en licht. Dit werkt echter niet omdat bijna niemand dit kan betalen en de huizen dus leeg staan. Het heeft zelfs een tegengesteld effect omdat er mensen gedwongen worden te verhuizen dan de huur niet kunnen betalen en eindigen in het slechtste gedeelte van de slum.

We gaan kijken bij een weeshuis waar 300 kinderen wonen van 1 tot 16 jaar. De oprichtster, mama Tunza, is ooit begonnen om één verlaten kindje in haar huis op te vangen. Dit is uitgegroeid tot wat het nu is. Je ziet het meteen, een sterke vrouw die niet op haar mondje gevallen is en geen moeite heeft om hulp en geld te vragen. Ik vraag hoe ze dit trekt met relatief weinig mankracht. “Ik laat de oudere kinderen de jongste verzorgen, en dat gaat prima”, zegt ze vol trots! Wat een geweldig mens. 

Als we nog dieper de slums in gaan komt de stank je tegemoet. Op straat zie je zakjes met uitwerpselen en veel andere viezigheid. Dan komen we bij een ronde koepel waar mensen water kunnen krijgen wat door de overheid wordt verstrekt. Ook kunnen ze naar de toilet. Hiervan maakt men gebruik door de uitwerpselen om te zetten in biogas. In Kibera zijn nog maar een klein aantal van deze koepels, maar het begin is er zullen we maar denken.
De mensen zijn erg begaan met elkaar. Als je een dag geen eten hebt ga je naar de buurman en eet je mee. Of als je ziek bent wordt er voor je gezorgd. Hier kunnen wij koele Europeanen veel van leren! 
Maar of de levensstandaard in Kibera ooit beter wordt is maar de vraag. De meeste mensen hebben geen (vast ) inkomen. Het onderwijs in gratis maar de boeken, pennen, uniform e.d. moeten ze zelf bekostigen, en dat kunnen ze niet. En zo zijn er veel voorbeelden.

Maar de mensen lijken alles behalve ongelukkig. De sfeer is prettig en kalm, de mensen vriendelijk en de kinderen vrolijk.

Aan het einde drinken we wat in een klein hokje en Martin brengt ons terug naar de Toi market waar Han en Paul ons staan op te wachten. Wat een “mooie” en leerzame rondleiding was het!