40 graden en leeftijd

40 graden en leeftijd

Na een week school is het lekker weekend vieren. We hadden een drukke dag voor de boeg. ’s Morgens verjaardag vieren van Debbie en in de middag spelletjesmiddag op school. Els had de meidenavond maar een week verzet om hier vol van te gaan genieten. Paul had niet zo goed geslapen terwijl hij toch erg moe was van alle beslommeringen. Daarom vonden wij, nieuwbakken ouders, het ook niet zo vreemd dat hij nogal huilerig was. Op de verjaardag was Paul nog steeds huilerig en wilde ook bij Mama zitten in plaats van spelen. Op schoot viel op hoe warm hij was. Nadat we thuis waren gekomen gauw temperaturen, het resultaat was wel even schrikken, 40,1 graden. Slikken, Irene bellen en aspirine erin. Gelukkig hadden we stroom dus konden we Paul op de bank leggen met een tekenfilm aan. Op het einde van de middag wat brood eten en nog een keer temperaturen, 37,8!! Omdat temperaturen met aspirine heel erg kunnen schommelen hebben we het heel goed in de gaten gehouden maar de volgende morgen is alles weer goed. 

Mijn leeftijd begint te tellen. Ik kan nog genieten van het leven, maak je geen zorgen, maar mijn ogen zien dat anders. Ze kunnen dichtbij wel wat hulp gebruiken en omdat leesbrillen hier weer onverwacht duur zijn heeft Frank een kruidvat bril meegenomen. Dit tot grote hilariteit bij Paul en omdat wij ook wel wilde lachen hebben we de rollen even omgedraaid.

De eerste schooldag

Afgelopen maandag was de eerste schooldag van Paul. Toen hij werd wakker gemaakt wilde hij niet eerst eten in pyjama maar gelijk de kleren aandoen en gaan. Op school in de klas maakte Paul gelijk een verkenningstocht en toen we gingen kon er net nog een “bye” vanaf. Els vond het wel een beetje moeilijk en moest het loslaten contempleren met een cappuccino bij Java. Doe je zo je best om goed te hechten en moet je na 4 maanden al weer gaan loslaten. Bij het ophalen keek Paul daas uit zijn ogen. Zoveel nieuwe dingen, eerst maar even 10 minuten hangen in de armen van mama. Juf Agnes zei dat Paul alles kon volgen wat er gezegd wordt en antwoordde in het engels. Ongelooflijk hoe snel taal blijft hangen op die leeftijd, eeehh bij onze briljante zoon.

Gisteren is in Kenia de nationale census (volkstelling) van start gegaan. Dit is tien jaar geleden voor het laatst gedaan. Dit duurt een week. Op deze manier wil de regering inzicht krijgen in de samenstelling en het aantal inwoners van Kenia. Er gaan tellers langs de huizen met vragenlijsten. Er worden vragen gesteld over het soort drinkwater, riolering, brandstofverbruik en de bouwmaterialen van het huis en of je internet hebt. Ook wordt er een vraag gesteld tot welke stam je hoort. Veel Kenianen willen deze vraag niet beantwoorden na de onrusten van vorig jaar. Aan de andere kant hebben we voorbeelden gezien hoe ze in Kenia archiveren dus zo’n vaart zal het niet lopen. 

Omdat veel mensen overdag moeten werken zou de census alleen ‘s avonds plaats vinden. Maar er werd gevreesd dat veel mensen vanwege veiligheid in het donker de deur niet meer zullen open doen. Veiligheid is een hot issue hier, als je iets bezit dan zet je er een hek om en huur je bewaking in, Wilders eat your hart out. Daarom is op het allerlaatste moment besloten door president Kibaki omafgelopen dinsdag tot een Nationale vrije dag uit te roepen. Het idee is leuk, maar de planning rijkelijk laat. Het is voor veel bedrijven onmogelijk maatregelen te treffen om vandaag echt gesloten te kunnen zijn. Het gevolg is dat veel bedrijven gewoon door zullen werken, maar hun werknemers 200% uit moeten betalen. Bovendien is 70% van de Kenianen werkzaam voor zichzelf of in de informele sector, en daar is het heel simpel, niet werken is geen geld. 

Masai Mara

Nog even voordat Paul naar school gaat. Mooi de tijd om wat te zien van Kenia. Het is wel hoogseizoen en dat is aan de prijzen te merken. Met verschillende aanbieders gepraat en met Sandavy in zee gegaan. Ondertussen hadden nog 2 stellen interesse. Esther en Marc met Barry en Arjan en Irene met Elaine. Vrijdag vertrokken we om 9 uur en bij de rift valley uitkijk even een plaspauze. Na Narok word het echt hubbeldebubbeldy volgens Paul en James onze chauffeur scheurt er met het busje genadeloos overheen . Wat zijn die Toyota busjes sterk! Totdat we een harde knal horen en we tot stilstand komen midden in de bushbush. Hier zijn wel schaduwplekjes gelukkig en we nestelen ons daar en James kijkt wat er aan de hand is. Hij vraagt ONS of we een schroevendraaier hebben of een tang. W e hebben de tassen vol met deet, water, fototoestellen, zaklampen en speelgoed maar reparatieset zat er niet bij. Wel zien we al gelijk een masai vrouw aan komen lopen met uitgerekte oorlellen. Speciale bush vaardigheden geven haar de juiste antenne om gestrande reiziger genadeloos op te sporen en onverbiddelijk de hand op te houden. Overlevingsinstinct moet hier erg sterk ontwikkeld zijn.  

Gelukkig is dit de highway naar masai mara en stuiven regelmatig busjes langs, sommige met een tang en snel kan James de auto provisorisch maken en een volgend dorpje binnenrijden met een open air garage. Weer zijn we binnen no time omsingeld door masai. Deze mensen hebben een speciale vaardigheid en dat is de “handflick” dat is zwaaien en zodra je kijkt de hand ophouden. Na dit tweede oponthoud wil James toch op tijd zijn voor de lunch. Dit betekende huilende kinderen en kotsende passagiers. Toen we het mooie landschap verruilde voor platgereden maanlandschap reden we Big time kamp binnen. 
Het bleek een zeer primitief tentenkamp te zijn. Hier kregen we een inderhaast opgewarmde hap te eten en werd ons verteld dat er een tent te weinig was. De oplossing: 3 stellen in 2 tenten, toen ons dat niets leek kwam het volgende idee: 1 stel ergens anders plaatsen, we hebben niet eens gevraagd waar… 3de oplossing: we proppen er nog een tent bij zonder wc. Zonder verlichting, met koeien, honden en masai die dwars door het kamp liepen was dit toch een beetje te basic met 3 kinderen. Uiteindelijk werden we door manager Tom naar een ander kamp gereden. Gelukkig hadden ze nog 3 tenten vrij en mochten we daar verblijven. De extra kosten moesten we zelf opbrengen. 

Na veel telefoontjes, vreemd idee dat je aan de rand van de masai mara wel mobiel kunt bellen, met Sandavy en director of “Big Time” werd duidelijk dat de geldkwestie niet zomaar zou worden opgelost. 

Gelukkig waren we met een groep mensen die flexibel genoeg zijn om na een korte dip eroverheen te stappen en het genieten te laten beginnen. Na een buffet de kinderen douchen en naar bed in de tent, geen centje pijn. Opstaan en buiten spelen. Daar lopen de apen en voor het eerst is Paul niet panisch en alleen bang. Mooi want er gaan nog een heleboel beesten langskomen vandaag. Eerst nog zwemmen in best koud water. Paul aangezet tot natspetteren van mamma tot ze er doorheen is en het zelf op film zetten. Ongekende mogelijkheden geeft zo’n kind.
In de eerste minuten binnen de hekken van de masai mara rijden we langs zebra’s, gnoes en gazelles. De beleving van al het moois om ons heen wordt bruut verstoord door de radio dat een kudde olifanten is gespot. Uit vele hoeken komen busjes als de onze aangestoven richting deze kudde. Wat een deceptie! Maar eerlijk is eerlijk, het is een prachtig gezicht. Heel rustig bewoog de familie zich voort zonder ons een blik waardig te gunnen. Verder hebben we in een 3 uurs gamedrive erg veel dieren gezien, ook een leeuw die een zebra aan het oppeuzelen was. Volgens Paul was Alex boos op Marty en dat hebben we zo gelaten. 

Hierna een heel dagje hobbelen en geld halen. Want vandaag gaan we kijken naar de wildebeast migration en proberen we geld te halen bij keekorok kamp. Extra onderkomen betalen en ook nog meer dagen parkfee zoals we de dag ervoor hebben gehoord gaan in de papieren lopen. Maar ook in Keekorok hebben ze niet het geld wat wij moeten bijlappen. Op de heenweg zien we nog een luipaard en later 3 jachtluipaarden op jacht. Met z’n 3 een zijn ze erg geconcentreerd aan het sluipen en kijken naar een groepje zebra’s . Ze lijken zich niks aan te trekken van de busjes om hun heen, tot ze werkelijk omcirkeld zijn en gewoonweg de zebra’s niet kunnen volgen. Wij vragen de chauffeur om weg te rijden en ook al hebben we foto’s geschoten en weer 1 van de 5 van het lijstje kunnen strepen toch rijden we weg met een misselijk gevoel van onbehagen. Op de brug van de Mara rivier zien we nijlpaarden aan het zonnen. Verderop staan we aan de hoge wand van de rivier die we kennen van David Attenbrough. Bovenop zien we een kudde gnoes wachten en in de bedding 1 krokodil, goede kans zou je denken. Ook na een half uur wachten zijn de gnoes het niet met ons eens. Met 3 kinderen in het busje die al 3 uur zich proberen te vermaken hobbelen we maar terug. Hierbij rijden we ook nog 100 meter door Tanzania en dan ook eigenlijk de Serengeti.

De laatste dag is het terugrijden naar Nairobi maar niet voordat we bij de laatste touristtrap van ons laatste geld worden ontdaan. Gelukkig kunnen we bij het eerstvolgend stadje naar de barclay’s bank om ons zelfvertrouwen op te vijzelen. 
Twee dagen later hebben we een serieus gesprek met Sandavy tours en krijgen we 2/3 de van het teveel betaalde geld terug. David runt een klein bedrijf en met ons argument dat van de drie partijen ieder zijn financiële deel moet dragen kan hij het vinden. Het terugkrijgen van het geld van Big Time Camp laten we aan hem over.  
Ondanks alle strubbelingen hebben we geweldige dagen gehad!

Water en stroom

Vanwege de grote droogte in Kenia is er een energie rantsoen afgekondigd door de Keniaase overheid. Er wordt via waterkracht veel energie opgewekt in Kenia. Voor ons betekent dit dat we op maandag, woendag en vrijdag zonder stroom zitten. We verwachten ook veel stroomstoringen waardoor we beperkt zullen worden in internet gebruik. Als we een kansje zien dan zullen we wat van ons laten horen. Gelukkig heeft ons appartement een extra watertank en hebben we een waterfilter.

De eerste dag van de kinderbescherming.

Na de 1ste court ga je naar de kinderbescherming. Dit doe je zonder kind, gelukkig konden we Paul achterlaten in de veilige handen van Irene. De kinderbescherming is in downtown Nairobi en we werden gebracht door het L.A.N. We werden zelfs geëscorteerd door Sam tot aan het kantoor. Denk er niet te licht over want het was op de 6 de verdieping en de liften zijn al heel lang kapot. In een verder erg kaal kantoor 3 stoelen en een bureau. In de hoek dossiers van een paar jaargangen opgestapeld tot zo’n 1meter 50. Hoger kun je ze denk ik niet opstapelen want er waren meerdere stapels van dezelfde hoogte. Ook in het kantoor aanwezig is Alex, hij gaat ons dezelfde vragen stellen als in Nederland is gedaan. Daarom hebben we de avond ervoor het rapport nog een keer doorgenomen om de voortgang te bevorderen. 3 uur later had hij heel wat kantjes volgekrabbeld. Toen ik hem vroeg of wij ook op de stapel in de hoek zouden komen te liggen, zei Alex: “First put it in the computer”. Wel eerlijk! 

Na de afdaling nog een kwartiertje wachten en samen met wat andere stellen terugrijden. Je voelt je toch lotgenoten ook al hadden de anderen visa moeten verlengen, dat duurt ook 3 uur. Alleen wij hadden geen blauwe stempelkussenhanden. Nu nog wachten op het thuisbezoek van Alex en we kunnen weer wat afstrepen.  

Het vieren van het goede nieuws!

Vrijdagavond met Irene, Arjan en Elaine naar de Ethiopiër geweest om het goede nieuws te vieren. Een stoffig terrein met een aantal gezellige zitjes en een winkeltje. Redelijk eten, lekkere wijn en bier en goed gezelschap maakten de avond erg geslaagd. Daarna lekker koffie gedronken bij Arjan en Irene en leuke DVD’s meegekregen van engelse detectives voor mij en oorlogsdocumontaires voor Han. Al met al een zeer geslaagde avond!

Ook zaterdag waren we ons feestgevoel nog niet kwijt, hoppa ,met Stella, Robin en Wis lekker gaan eten bij de chinees in de buurt. Goed eten en een afgesloten speelterrein. Kunnen de papa’s en mama’s ongestoord eten en de kinderen vermaken zich prima! Zouden ze in Nederland ook moeten hebben. Alhoewel, hadden wij een jaar geleden ook niet kunnen waarderen denk ik, haha  Wederom erg gezellig!! Voor 50 Euro met z’n vieren eten en drinken (Paul en Wis eten met ons mee).

Op de koude bewolkte zondagochtend een telefoontje van Irene of we mee wilden naar Jolly Rogers, een groot speelterrein met springkussens, een zwembadje, leuke zitjes. Ook dat zagen wij wel zitten! Na een ritje van een half uur met Arjan’s auto kwamen we aan op een leeg parkeerterrein. Zou er echt niemand zijn? Maar nee hoor, daar zaten Stella, Robin en Wis met Frank en Jose en kleine Paul. Het zonnetje brak door, de kinderen vermaakten zich lekker met elkaar en wij aan de koffie / cappuccino, krantje erbij, goed gezelschap. Wat hebben wij het toch zwaar in Afrika!