De eerste schooldag

Afgelopen maandag was de eerste schooldag van Paul. Toen hij werd wakker gemaakt wilde hij niet eerst eten in pyjama maar gelijk de kleren aandoen en gaan. Op school in de klas maakte Paul gelijk een verkenningstocht en toen we gingen kon er net nog een “bye” vanaf. Els vond het wel een beetje moeilijk en moest het loslaten contempleren met een cappuccino bij Java. Doe je zo je best om goed te hechten en moet je na 4 maanden al weer gaan loslaten. Bij het ophalen keek Paul daas uit zijn ogen. Zoveel nieuwe dingen, eerst maar even 10 minuten hangen in de armen van mama. Juf Agnes zei dat Paul alles kon volgen wat er gezegd wordt en antwoordde in het engels. Ongelooflijk hoe snel taal blijft hangen op die leeftijd, eeehh bij onze briljante zoon.

Gisteren is in Kenia de nationale census (volkstelling) van start gegaan. Dit is tien jaar geleden voor het laatst gedaan. Dit duurt een week. Op deze manier wil de regering inzicht krijgen in de samenstelling en het aantal inwoners van Kenia. Er gaan tellers langs de huizen met vragenlijsten. Er worden vragen gesteld over het soort drinkwater, riolering, brandstofverbruik en de bouwmaterialen van het huis en of je internet hebt. Ook wordt er een vraag gesteld tot welke stam je hoort. Veel Kenianen willen deze vraag niet beantwoorden na de onrusten van vorig jaar. Aan de andere kant hebben we voorbeelden gezien hoe ze in Kenia archiveren dus zo’n vaart zal het niet lopen. 

Omdat veel mensen overdag moeten werken zou de census alleen ‘s avonds plaats vinden. Maar er werd gevreesd dat veel mensen vanwege veiligheid in het donker de deur niet meer zullen open doen. Veiligheid is een hot issue hier, als je iets bezit dan zet je er een hek om en huur je bewaking in, Wilders eat your hart out. Daarom is op het allerlaatste moment besloten door president Kibaki omafgelopen dinsdag tot een Nationale vrije dag uit te roepen. Het idee is leuk, maar de planning rijkelijk laat. Het is voor veel bedrijven onmogelijk maatregelen te treffen om vandaag echt gesloten te kunnen zijn. Het gevolg is dat veel bedrijven gewoon door zullen werken, maar hun werknemers 200% uit moeten betalen. Bovendien is 70% van de Kenianen werkzaam voor zichzelf of in de informele sector, en daar is het heel simpel, niet werken is geen geld.