1e court

31 juli

Gisteren gehoord dat we op de rol staan! We kunnen naar court! We waren onderweg naar Sandavy guest house om te gaan praten over een paar dagen weg. Daar werden we gebeld door de advocaat Ochieng Ogutu of we gelijk wilden komen om nog een document te tekenen voor de vrijdag. Dus we staan erop en bij wie…. Taxi bellen en wachten en zenuwachtig worden. Naar downtown in de file en de smog in het vieze gebouw naar de 9de verdieping. De advocaat zegt; we hebben Rawal maar met de nieuwe documenten zou ik zelfs naar Gacheche durven. Gauw ook nog een deken kopen voor het nieuwe bed voor Paul en naar huis kleren passen. Daar komt ondertussen ook nog het bed wat betaald en geassembleerd moet worden. Paul is zo trots op zijn nette schoenen en ze zijn zo verschrikkelijk! Een klein heertje van 4 met lakschoentjes.

Na een korte nacht eten en aankleden en nog net op tijd klaar, want Bill is 5 minuten te vroeg. Bij de court staan we nog voor een dicht hek met Stella, Robin en Wis. Ook Susan van het LAN komt eraan en zij is zichtbaar nerveus, ze kan nauwelijks een praatje maken en loopt met een excuus weg. Na een veiligheidspoort zijn we binnen en staan op de koude gang. Twee deuren, de Judge Gacheche deur en de Judge Rawal deur. Gelukkig zijn we met meerdere stellen dus er wordt al snel gespeeld door de kinderen. Nog wat zenuwachtige telefoontjes naar de Guardian want die zien we niet. Mensen gaan naar binnen en komen weer buiten, soms dolblij en soms niet. We kennen maar een paar mensen en hun verhaal maar wat een loterij! Een loterij om kinderen en de kans om een familie te zijn. Als het onze beurt is zijn we al behoorlijk gaar maar goed bij en helemaal niet zenuwachtig. Het is een gewone rommelige werkkamer met een duidelijke hoofdrol voor de rechter. Zij heeft de beste stoel en terwijl wij met advocaat en guardian en iemand van het LAN krap zitten heeft zij aan de andere kant alle ruimte. Ze is een Indische vrouw van middelbare leeftijd met priemende ogen.

De eerste vraag is voor de onafhankelijke guardian,:”Are you a professional guardian”, vraagt ze sarcastisch. Gelukkig stamelt onze guardian en dat lijkt de rechter meer goed te doen dan het antwoord zelf. Daarna wordt er nog even doorgezaagd op de guardian en worden wij ook nog bekeken. Het rennen en natuurlijk het perfecte karakter en opvoeding van onze Paul helpen, want hij zit rustig op schoot bij mama. Al na 5 minuten mogen we weer gaan. Els krijgt nog een van top tot teentje en we staan weer op de gang. Op de laatste dag van de court zijn we erdoor!!! Tenminste de eerste court. Want de tweede daar gaat het er echt om. En hoeveel mazzel hebben we want uit de kamer Gacheche komen veel teleurgestelde mensen. Echt om niks of niet ter zake doende dingen. Nu zijn we thuisgebracht en zit ik de blog te tikken, Paul kijkt “cars” en Els loopt een rondje. Af en toe komt er een glimmertje “wat een mazzel” langs maar voor de rest hangen de poppenkastkleren weer in de kast.

23 juli

Met Paul naar de kapper. Voor de rechtbank moeten we er een beetje netjes uitzien. Dat betekent ook een scheerbeurt voor Paul. Kort haar is netjes hier of je doet een pruik op met westers haar. Hij kan al even kijken naar zijn voorganger en stelt de hele tijd vragen” That is what?” De man voor hem wordt ook geschoren. Dus als Paul op de stoel gaat zitten zegt hij tegen de kapper, niet daar alleen daar en wist op zijn hoofd. Hij is niet helemaal gerust op de scheerbeurt maar dat hij het middelpunt van aandacht is maakt veel goed. De scheerbeurt is erg netjes. Paul wordt als een heertje behandeld en krijgt ook nog een wasbeurt en handdoeken met verschillende geurtjes. Wij vinden het resultaat niet zo leuk maar het is een leuke ervaring voor Paul en als de rechtbank het wil… Voor € 1, 50 mag je niet klagen. 

Daarna gaan we spelen in Children’s World bij Adams Arcade. Voor Paul lekker spelen en voor ons een gelegenheid om andere adoptiestellen uit te horen want het is de dag voor court. En eigenlijk horen we goed nieuws want alleen de makkelijke rechter is aanwezig en de advocaat had gezegd “goede kans dat jullie erbij zitten”. 

De moeilijke rechter lijkt een persoonlijke vete te zijn begonnen bij dossiers waarbij de naam van de moeder bekend is en bij kinderen die in het ziekenhuis geboren zijn. Waarom dit zo is, wordt volop over gespeculeerd. Maar onze Paul heeft de naam van de moeder erin staan en is in het ziekenhuis geboren! Dit ligt buiten onze macht en eigenlijk ook van de organisatie omdat deze rechter daar pas een paar maanden moeilijk over doet. Dubbel wrang als je je bedenkt dat volgens Keniaanse wet bij het verlaten van het kind na een half jaar geen aanspraak meer gemaakt kan worden. Een wet gedicteerd door de problemen van het land natuurlijk,welke moeder verlaat haar kind: Als ze het niet kan verzorgen! Verder is voordat een kind ter adoptie wordt aangeboden het dossier bij de verantwoordelijke ministerie geweest en is het voor adoptie goedgekeurd. Daarna wordt het gematchte adoptiestel pas naar Kenia gehaald. Voor onze Paul was dit november 2008.

Na 4 uur in de middag verversen ze de rechtbank internet pagina met alle rechtbankzaken. Slecht nieuws, we staan er niet op en hebben nu nog 1 kans voor de rechtbankvakantie van 6 weken.

advocaat

Vrijdag hopen wij onze eerste ‘court’ te hebben. Gisteren ruim twee uren bij onze advocaat gezeten om onze documenten door te lopen. John – onze taxichauffeur – reed ons in de spits naar downtown Nairobi. Na een liter smog ingeslikt te hebben zagen we het gebouw. Hoog, indrukwekkend en erg, erg smerig. De hal had een receptie maar was duidelijk al jaren niet meer bemand. Een kleine hal met 4 liften waarvan er maar 2 werken. Je moet in de rij staan om mee te mogen. Tijd genoeg om Paul voor te bereiden op zijn eerste verticale reis in een klein hokje. “Do you remember the funny feeling in the belly when you were in the plane”. Negen hoog in een heel klein en oud kantoortje zat Otieng Ogutu. Eerst in de piepkleine wachtruimte wachten, als je em hebt moet je em ook gebruiken. Paul vermaakte zich met de aquarium die er net zo troebel uitzag als de rest van het gebouw. Munitieus alle documenten doorgenomen en ook een contract opgesteld voor de betaling, een hele geruststelling. Na afloop nog even naar de w.c. De secretaresse, liep met ons mee om de deur te openen en daar kwam de rioollucht ons tegemoet. Nog nooit heb ik zo’n vieze w.c. gezien. Misselijk daalden we 9 verdiepingen richting John, die ons naar huis reed. Jaja, ons appartement voelt al thuis! 

Voor de fotoos:
Daddy in pak, ook dit is een kantoor, gebakken visje?

9 juli
Even voostellen, onze hulptroepen

Wat iedere adoptie Keniaganger wel zal herkennen is de noodzaak van niet aflatende hulp van het thuisfront. Wat daarbij het belangrijkst is dat je het vertrouwen hebt dat je kunt steunen op de mensen thuis. Toen onze pasjes gestolen werden waren we een beetje aangeslagen, maar even skypen met zwager Dick en de pasjes waren geblokkeerd en ons werd weer moed ingepraat om verder te gaan. Ook staat hij altijd klaar om onze dringende vragen gelijk uit te zoeken en te beantwoorden. En de talloze keren dat Gerda, de zus van Els, de winkels in is gegaan om kleertjes te kopen voor Paul; nee geen korte mouwen, lange mouwen en driekwart pijpen, katoen met een stoere opdruk, die ene sokjes. We hoeven maar een kik te geven en het wordt nog opgestuurd ook. Bedankt voor de goede zorgen allebei!!!

Ook hebben we fantastische buren die onze hond opvangen en als we gaan skypen dan zetten ze de webcam op de hond en praten ze met ons, dat noem ik meedenken. Bedankt jongens!!

Ook wordt onze badkamer verbouwd terwijl we in Kenia zitten , dan heb je wel iemand nodig die de spulletjes haalt en alles in de gaten houdt. Super dat dan papa en mama Bergstra in de bres springen en we twijfelen er geen seconde aan dat we lekker kunnen douchen als we thuis komen. Ook de financiën worden in de gaten te houden door Papa Bergstra. Dankjewel allebei!!
Collega’s op het werk houden ons op de hoogte en zorgen voor verstrooiing van onze dagelijkse zorgen
Verder is het gewoon fijn als je even stoom afkunt blazen of een reality check wil. Wie we ook lastig vallen met ons gezeur, iedereen doet wattie kan.

Voor het visuele: Wat valt Paul op in de grote stad!

7 juli

We hebben vandaag een gesprek met het LAN en de advocaat gehad. Onze dossier is niet zo heel goed omdat de naam van de moeder erin staat. Dan gaat de rechter vragen; Waar is ze dan, en hebben jullie wel genoeg moeite gedaan om haar te vinden. Een andere vraag die sinds vrijdag speelt: Als de voogd getrouwd is dan moet er een internationale huwelijksakte bijzitten en omdat we voor de vakantie nog die eerste court hopen te proberen moest mijn zus zo snel mogelijk dat formulier regelen en opsturen. Vandaag na 4 uur heb ik het gevraagd en om 7 uur zei ze dat ze het had en morgen met DHL gaat opsturen. Dus dankje lieve zus!!

Verder voor de liefhebbers nog wat foto’s van onze compound.

4 juli
We zijn nu een weekje in Nairobi. Het is wel even wat anders dan Kisumu. Dit is een grote stad waar we nog weinig overzicht over hebben. Geen tjuk tjuks meer en ook geen Boda boda’s meer. Taxi dus en een ritje van of naar de supermarkt is al gauw € 3. Ook zijn er Matatu’s , een bestelbusje waar je 18 stoelen in propt , goedkoop als je weet wat je moet betalen en weet waar je heen moet, verder erg druk en krap. Wel zijn er hier andere adoptie stellen. We zijn al op bezoek geweest en er is een appartementencomplex waar meerdere stellen zitten waar we geweest zijn. Paul maakt wel leuke dingen mee. Een roltrap en een wasmachine.

En wat doe je de volgende dag als pappa een bloedneus heeft gehad? Je vraagt d nietsvermoedende ouders een zakdoek en propt het in je neus.

We zitten niet in het geplande huis met de mooie tuin en dat is jammer . Er is een parkeerplaats waar Paul met z’n nieuwe fietsje rond sjeest, veel vriendjes zijn er nog niet. Soms komt er een Jaja huishoudster/kinderverzorger naar beneden met de opdracht ; laat het kind even uit. Echt sprankelende conversaties zijn er niet mee te voeren en het belang is ook meer, geen huilend kind of schram op de knie anders heb ik het gedaan. In plaats van het kind een leuke tijd te geven. Een huishoudster is 1 van de meest slecht betaalde baan in Kenia. Je merkt ook vaak dat het kind niet erg aardig is tegen de huishoudster, die moet gewoon doen wat er gezegd wordt. Vol plaatsvervangende schaamte zit je erbij.

We zijn ook al naar de Nederlandse school geweest op een erg mooie compound. Ruim en een sportveld ,zwembad en speeldingetjes. We zijn erg hartelijk ontvangen door onderwijzeres Els, zal wel aan de naam liggen.. Volgende week is het vakantie maar de zwemjuf gaat leuke dingen doen van 11 tot 3. Heerlijk soepele tijd en voor ons de kans om Paul een keer niet te zien. Wat ons erg bevalt is het gemak waarmee ze je uitnodigen voor van alles terwijl we voor het eerst daar binnenstappen.