4 juli
We zijn nu een weekje in Nairobi. Het is wel even wat anders dan Kisumu. Dit is een grote stad waar we nog weinig overzicht over hebben. Geen tjuk tjuks meer en ook geen Boda boda’s meer. Taxi dus en een ritje van of naar de supermarkt is al gauw € 3. Ook zijn er Matatu’s , een bestelbusje waar je 18 stoelen in propt , goedkoop als je weet wat je moet betalen en weet waar je heen moet, verder erg druk en krap. Wel zijn er hier andere adoptie stellen. We zijn al op bezoek geweest en er is een appartementencomplex waar meerdere stellen zitten waar we geweest zijn. Paul maakt wel leuke dingen mee. Een roltrap en een wasmachine.

En wat doe je de volgende dag als pappa een bloedneus heeft gehad? Je vraagt d nietsvermoedende ouders een zakdoek en propt het in je neus.

We zitten niet in het geplande huis met de mooie tuin en dat is jammer . Er is een parkeerplaats waar Paul met z’n nieuwe fietsje rond sjeest, veel vriendjes zijn er nog niet. Soms komt er een Jaja huishoudster/kinderverzorger naar beneden met de opdracht ; laat het kind even uit. Echt sprankelende conversaties zijn er niet mee te voeren en het belang is ook meer, geen huilend kind of schram op de knie anders heb ik het gedaan. In plaats van het kind een leuke tijd te geven. Een huishoudster is 1 van de meest slecht betaalde baan in Kenia. Je merkt ook vaak dat het kind niet erg aardig is tegen de huishoudster, die moet gewoon doen wat er gezegd wordt. Vol plaatsvervangende schaamte zit je erbij.

We zijn ook al naar de Nederlandse school geweest op een erg mooie compound. Ruim en een sportveld ,zwembad en speeldingetjes. We zijn erg hartelijk ontvangen door onderwijzeres Els, zal wel aan de naam liggen.. Volgende week is het vakantie maar de zwemjuf gaat leuke dingen doen van 11 tot 3. Heerlijk soepele tijd en voor ons de kans om Paul een keer niet te zien. Wat ons erg bevalt is het gemak waarmee ze je uitnodigen voor van alles terwijl we voor het eerst daar binnenstappen.