19 mei
Hier op het terrein is er ook opvang voor meisjes . Een vrouw regeert er met ijzeren hand , meisjes leren te naaien en met kralen dingen te maken Het heet spring office. We kregen een tour waar de meisjes in uniform bezig waren en ons heel verlegen hallo zeiden. Zelfs met elkaar praatten ze fluisterend. Ook als je er langs loopt dan hoor je nooit wat. De waren kun je kopen in Kisumu mini market. Grond oppervlakte is van ongeveer 3 rijtjes huizen en daar huize wel 10 bedrijfjes in. We hebben een ketting gekocht en een cd . Ook is er een restaurantje waar we regelmatig gaan eten of drinken. Een lunch met drinken kost voor ons drieën € 3, 80. Paul komt er graag want daar mag hij zelf zijn handen wassen en hij praat met de hele clientèle. Apart hoe de Kenianen kinderen altijd met geduld aanhoren en vastpakken en hele verhalen uitwisselen.
23 mei
We hebben een orange dongel, het is wat minder dan we thuis gewend zijn. Maar nadat we 5 dagen geen email en bankzaken konden doen toch maar even naar de orange shop in Oginga odinga street. Daar komen we die aardige man weer tegen : ehh Danish no ehhh, maar nu met Ken, 2 meter IT er, en zo zwart en Luo als maar kan. Ook hij erg aardig. Ik hun uitgelegd dat ik niet meer kan emailen met Alice. De spraakverwarring over Alice, zeker nadat ze het plaatje van het model wat Alice aanprijst hebben gezien, duurt echt waar een uur. Maar zo aardig als maar kan, iedereen lacht. Vanuit het raam op de eerste verdieping kan ik zien waar Els is beroofd bij de ingang van Mega plaza. Maar genoeg getreurd, ik wil internet. Dongel werd aangeprijsd met een snelheid van 256 Kb. Met downloaden bereik ik max 11 Kb maar het reconnecten 10 x per uur is vervelender. Maar meneer we hebben een booster, wordt morgen gelanceerd nationwide for free. We bellen en u kunt het met een fla sh drive halen. Ondertussen bellen we vanmiddag naar Nairobi en lossen we uw probleem op! De dag erna bel ik, geen email.., Ken zegt; ik ben er nu niet maar kom morgen. Die dag zegt Ken ehm ja, heel orange, ook hoofd kantoor heeft geen email maar hier heb ik de booster. Graag hoor ik maandag hoe het gaat. Nadat ik dezelfde middag heb gemaild dat geheel onverwacht email weer mogelijk is maar de booster niet werkt krijg ik zowaar gelijk een mailtje terug. Het wordt pas volgende week geïntroduceerd maar ze zijn erg benieuwd naar mijn bevindingen.
24 mei
De meeste wegen hebben geen trottoirs hier, alleen de echte hoofdstraten. Onder de trottoirs loopt het riool dit kun je ruiken en zien. Als we naar het centrum lopen hoeven we maar 1 hoek om te slaan en dan zitten we op de Kenyatta Highway naar het centum. Op het trottoir moet je erg uitkijken want af en toe zijner tegels gebroken of ze zijn er gewoon niet. Dat betekent een gat van een meter bij een meter en dan 2 meter diep. Verder betekent ook dat je er een kraampje op kunt zetten en leren riem of gordijnrails kunt uitstallen.
Paul is verkouden. Hij is veel verkouden geweest en heeft daarom ook buisjes in de oren. We hoorden al van het tehuis dat het heerst. Gelukkig beïnvloed dat zijn slapen niet, hij slaapt nog steeds van 8 uur tot half 8, alleen hij snurkt wat meer. Volgens de regels van rust en regelmaat hebben we een strak regime van 18.00 tot 20.00 uur. We houden het ritme altijd hetzelfde: Eten, yoghurt,plassen, douchen, plassen, pampers aan, even spelen, 2 speeltjes uitzoeken en naar bed met nog een verhaaltje. Dit werkt erg goed, het is maar zelden dat hij er weer uitkomt en ergens om zeurt. Zelfs dan is hij met lichte drang zo weer in bed te krijgen.
Vanuit ons balkon kijken we uit op de kerk die kathedraal mag heten. Op de zondag is het een drukte van belang. Vanaf half 7 begint de drukte van het voorbereiden. Auto’s , tjuk tjuk’s en boda boda’s rijden af en aan om mensen en goederen te vervoeren. Daarna begint het microfoon testen, hierna beginnen de diensten. Veel gezang waarvan Paul soms de teksten kent ( It’s a happy day..). Er gaan mensen met paarse gewaden in en een uur later komen ze er weer uit, daarna gaan mensen met rode gewaden naar binnen. Je hebt ze ook in het geel en oranje. Dit altijd in processie met relikwieën.
zondag 24 mei 2009
dinsdag 19 mei 2009
Email problemen
19 mei
Niet dat internet hier probleemloos gaat maar nu kunnen we al een paar dagen niet op onze alice webmail en nog wat andere internetsites.
Wel kunnen we zien dat we 13 ongelezen mailtjes hebben.
Als je iets dringends wilt mailen dan kun je dat als reactie op onze blog zetten, dan controleren we die wel elke dag.
Hakuna matata
Niet dat internet hier probleemloos gaat maar nu kunnen we al een paar dagen niet op onze alice webmail en nog wat andere internetsites.
Wel kunnen we zien dat we 13 ongelezen mailtjes hebben.
Als je iets dringends wilt mailen dan kun je dat als reactie op onze blog zetten, dan controleren we die wel elke dag.
Hakuna matata
maandag 18 mei 2009
Markt en pech
18 mei
Vandaag liepen we over de markt en hebben 2 broeken gekocht. Daarna een DVD en een cd met Swahili liedjes. We moeten Paul ook nog leren dat er niet altijd iets gekocht wordt voor hem. Maar het is zo leuk om iets te kopen voor hem! Deze markt loopt in een straatje achter de grote winkelstraat. Alles met riet of golfplaat gemaakt, maar de inhoud is soms heel professioneel. Alleen de straat ziet er niet uit. Wat grappig is dat er achter de marktkraampjes restaurants en hotels zitten. Deze hebben borden staan met prijzen en menukaarten. Op het eerste gezicht zijn ze nauwelijks te zien, hele smalle gangetjes en modderpad en af en toe kun je een glimp opvangen hoe het er binnen uitziet. 2 picknick tafels op de zandgrond en de waterman die een jerrycan komt afleveren.
Bij het afrekenen van de CD en wegstoppen van de portemonnee heeft er iemand meegekeken…vijf minuten later had Els Paul in de armen, ik liep wat verderop en ze merkte dat er uit de rugzak werd gegapt. Ze ziet nog iemand weglopen met een blauw shirt aan. Het gaat te snel en we gaan maar eerst ergens zitten om te kijken wat er weg is. Wat geld , 2 bankpasjes en het origineel van het bewijs dat we pleegouders zijn. Naast het feit dat het vervelend is dat iets weg is, heb je ook een onprettig gevoel. Iemand heeft aan je persoonlijke bezittingen gezeten. Het voelt alsof je privacy is aangetast. Anders kan ik het niet omschrijven.
Nadat we van de schrik bekomen zijn, hebben we de bankpassen geblokkeerd en aangifte gedaan bij de politie. Voor Keniaanse begrippen ging het best snel. Nadat ze in ‘het grote boek’ hadden geschreven wie we waren en wat er gestolen was, moesten we nog wat stempels halen. Binnen 45 minuten waren we klaar. Daarna mijn zwager gebeld om te vragen of hij nog wat telefoontjes wilde plegen, en toen was gelukkig alles geregeld. Dat geeft altijd een fijn gevoel.
Hartstikke vervelend allemaal, maar we hebben wel het politiebureau kunnen zien. Een gebouw op instorten met allemaal vieze, stinkende kamertjes. De eerste kamer waar je moet zijn met het grote boek hebben ze ook een cel, dus ze kunnen je gelijk wegstoppen. In elk kamertje liggen stapels papieren, waardoor je bijna zeker weet dat er weinig opgelost zal kunnen worden. Iedereen is vreselijk aardig en behulpzaam, dus daar kunnen we niks van zeggen. Er zitten veel mensen te wachten, maar wij als blanken mogen eerst. Je voelt je hartstikke lullig, maar dit hebben we ook al eens in de supermarkt meegemaakt. Toen Els niet als eerste geholpen wilde worden waren ze beledigd. Dus hebben we het deze keer maar zo gelaten.
Vandaag liepen we over de markt en hebben 2 broeken gekocht. Daarna een DVD en een cd met Swahili liedjes. We moeten Paul ook nog leren dat er niet altijd iets gekocht wordt voor hem. Maar het is zo leuk om iets te kopen voor hem! Deze markt loopt in een straatje achter de grote winkelstraat. Alles met riet of golfplaat gemaakt, maar de inhoud is soms heel professioneel. Alleen de straat ziet er niet uit. Wat grappig is dat er achter de marktkraampjes restaurants en hotels zitten. Deze hebben borden staan met prijzen en menukaarten. Op het eerste gezicht zijn ze nauwelijks te zien, hele smalle gangetjes en modderpad en af en toe kun je een glimp opvangen hoe het er binnen uitziet. 2 picknick tafels op de zandgrond en de waterman die een jerrycan komt afleveren.
Bij het afrekenen van de CD en wegstoppen van de portemonnee heeft er iemand meegekeken…vijf minuten later had Els Paul in de armen, ik liep wat verderop en ze merkte dat er uit de rugzak werd gegapt. Ze ziet nog iemand weglopen met een blauw shirt aan. Het gaat te snel en we gaan maar eerst ergens zitten om te kijken wat er weg is. Wat geld , 2 bankpasjes en het origineel van het bewijs dat we pleegouders zijn. Naast het feit dat het vervelend is dat iets weg is, heb je ook een onprettig gevoel. Iemand heeft aan je persoonlijke bezittingen gezeten. Het voelt alsof je privacy is aangetast. Anders kan ik het niet omschrijven.
Nadat we van de schrik bekomen zijn, hebben we de bankpassen geblokkeerd en aangifte gedaan bij de politie. Voor Keniaanse begrippen ging het best snel. Nadat ze in ‘het grote boek’ hadden geschreven wie we waren en wat er gestolen was, moesten we nog wat stempels halen. Binnen 45 minuten waren we klaar. Daarna mijn zwager gebeld om te vragen of hij nog wat telefoontjes wilde plegen, en toen was gelukkig alles geregeld. Dat geeft altijd een fijn gevoel.
Hartstikke vervelend allemaal, maar we hebben wel het politiebureau kunnen zien. Een gebouw op instorten met allemaal vieze, stinkende kamertjes. De eerste kamer waar je moet zijn met het grote boek hebben ze ook een cel, dus ze kunnen je gelijk wegstoppen. In elk kamertje liggen stapels papieren, waardoor je bijna zeker weet dat er weinig opgelost zal kunnen worden. Iedereen is vreselijk aardig en behulpzaam, dus daar kunnen we niks van zeggen. Er zitten veel mensen te wachten, maar wij als blanken mogen eerst. Je voelt je hartstikke lullig, maar dit hebben we ook al eens in de supermarkt meegemaakt. Toen Els niet als eerste geholpen wilde worden waren ze beledigd. Dus hebben we het deze keer maar zo gelaten.
vrijdag 15 mei 2009
Nog wat langer in Kisumu
15 mei
Vandaag een heerlijk dagje beleefd in Kiboko bay. Gezwommen, gelezen en geluncht. Ook met een familie gepraat waarvan dochter Mieke 3 maanden vrijwilligerswerk heeft gedaan. Vader, moeder en zus zijn nu 10 dagen op bezoek. Mieke zit nu met familie in een hotel en zit vindt het heerlijk om warm te douchen en wat anders te eten dan ugali (meel met water mengen en koken tot je een lepel rechtop kan zetten). Familie was nog helemaal onder de indruk van de rondleiding. Mieke had de geplande rondleiding zelfs moeten onderbreken want de cultuurschok werd een beetje te heftig.
Vanaf de waterkant vliegtuig zien opstijgen van de andere kant van de baai. Zelfs een deel schokkerig op de band kunnen vastleggen. En een familie nijlpaarden langs zien komen, niet echt spectaculair want de meeste tijd zaten ze onder water.
Bij thuiskomst snel de weblog bekeken van onze voorgangers in Nairobi want misschien zouden zij de laatste zitting vandaag hebben. Helaas weer pech voor hun. De rechter was vandaag niet komen opdagen. Zij hebben driedubbelpech gehad nu en zitten nu 7 maanden hier. Na de laatste rechtszitting nog 2 a 3 weken dus reken maar uit. Voor ons ook slecht nieuws want nu duurt het weer langer voor we naar Nairobi kunnen. Een groter huis, minder warm, andere adoptiestellen en meer te doen. Aan de andere kant bevalt Kisumu steeds beter. We leren de marktjes kennen en het vervoer is hier makkelijker ook met de veiligheid is het hier beter. Els kan hier alleen de marktjes af en dat vindt zij erg prettig. Paul heeft hier zijn buurjongen waar hij mee kan spelen. Ook hebben we nu een comfortabeler muskietennet laten maken, in ruil voor computerlessen. Dus al met al maakt het voor ons weinig uit.
Vandaag een heerlijk dagje beleefd in Kiboko bay. Gezwommen, gelezen en geluncht. Ook met een familie gepraat waarvan dochter Mieke 3 maanden vrijwilligerswerk heeft gedaan. Vader, moeder en zus zijn nu 10 dagen op bezoek. Mieke zit nu met familie in een hotel en zit vindt het heerlijk om warm te douchen en wat anders te eten dan ugali (meel met water mengen en koken tot je een lepel rechtop kan zetten). Familie was nog helemaal onder de indruk van de rondleiding. Mieke had de geplande rondleiding zelfs moeten onderbreken want de cultuurschok werd een beetje te heftig.
Vanaf de waterkant vliegtuig zien opstijgen van de andere kant van de baai. Zelfs een deel schokkerig op de band kunnen vastleggen. En een familie nijlpaarden langs zien komen, niet echt spectaculair want de meeste tijd zaten ze onder water.
Bij thuiskomst snel de weblog bekeken van onze voorgangers in Nairobi want misschien zouden zij de laatste zitting vandaag hebben. Helaas weer pech voor hun. De rechter was vandaag niet komen opdagen. Zij hebben driedubbelpech gehad nu en zitten nu 7 maanden hier. Na de laatste rechtszitting nog 2 a 3 weken dus reken maar uit. Voor ons ook slecht nieuws want nu duurt het weer langer voor we naar Nairobi kunnen. Een groter huis, minder warm, andere adoptiestellen en meer te doen. Aan de andere kant bevalt Kisumu steeds beter. We leren de marktjes kennen en het vervoer is hier makkelijker ook met de veiligheid is het hier beter. Els kan hier alleen de marktjes af en dat vindt zij erg prettig. Paul heeft hier zijn buurjongen waar hij mee kan spelen. Ook hebben we nu een comfortabeler muskietennet laten maken, in ruil voor computerlessen. Dus al met al maakt het voor ons weinig uit.
zondag 10 mei 2009
.
Dag 17
’s Morgens lekker gespeeld met puzzels en inkopen gedaan. Nog een leuke schoolposter met het alfabet op de markt gevonden. ’s Middags naar dokter Shiroya geweest, buisjes zitten nog steeds in de oren. Erg aardige dokter rustig alle opties kunnen bespreken met hem. Tijdens harde regen teruggereden met de tjuk tjuk. Door de regen zag George een kuil over het hoofd en werden Paul en Han gelanceerd. Han een buil op zijn hoofd en Paul pijn in de buik, tegen een stang. George is onze vaste driver en erg aardig, mocht je in Kisumu komen bel 0720871782 voor een tjuk tjuk, hij verteld over zijn zoon en dochter (3 en 4 1/2 )zijn vrouw, leven in de slums en hoe hij elke dag de tjuk tjuk huurt van een “arab” .Hij vind het prima in de slums, buiten de slums is het leven 3 x zo duur, nu woont hij in een 1 kamer huis voor 1000 Ksh (€10)deelt de wc en douche met anderen. Voor zijn kinderen heeft hij een kleine tv. En cd radio gekocht. Hij heeft geen bewaking nodig want de buren hebben allemaal hetzelfde en kennen elkaar. Mooi toch om iets positiefs te horen over de slums.
Dag 18 tot 24
Het centrum van Kisumu is niet erg groot en redelijk overzichtelijk. De slums eromheen lijken veel groter. Het zijn complete straten met kruispunten en af en toe uitgestald allerlei broeken of verschillend fruit en een kraampje verder 6 schoenveters met wat losse snoepjes. De golfplaten zien er niet uit en je moet er niet aan denken hier te zitten als er een wolkbreuk is. Maar er is ook een boel bedrijvigheid, je hebt slums en slums
Paul lijkt zich steeds beter op z’n gemak te voelen. Af en toe zegt hij dat hij naar huis wil. Dan zeggen we : “Dit is je nieuwe huis en we snappen dat je Cathy, Camilla, Nema en Harvey mist en is okay als je ze mist, het mag , straks gaan we naar Nairobi met het vliegtuig daar is Jemoo en je fiets. Dit benoemen werkt goed en hij lijkt nooit echt overstuur. We zijn ook een keer naar het vliegveld geweest om vliegtuigen te spotten, ze vliegen hier met Fokker 28, maar geen gezien. Ze zijn vroeg in de ochtend of rond 5 uur in de middag. Paul heeft er wel lekker rond kunnen rennen en alles gezien. Een hele mooie boom vol met vogelnestjes en met jongetjes uit de buurt rietjes gevouwen.
Ze hebben ook een museum, veel over west Keniaanse volken zoals Kuria, Suba , Kisii, Bantu, Luhyas en Luo. Paul schijnt een Luo te zijn door zijn naam en zijn uiterlijk. Af en toe worden we er over aangesproken en veel zeggen dan een Luo. In het museum laten ze zien dat het een vissersvolk is en wat voor een huizen ze bouwden. Er is ook veel vermenging met andere volken ook wat cultuur betreft. Ook is er een krokodil en verschillende slangen, de groene mamba en de zwarte en nog één die super giftig is en op een onschuldige grasslang lijkt. Dit maakt mij niet uit ik ga toch wel rennen! Paul leek de slangen niet zo eng te vinden, dit haalde hij in bij de schildpadden, die zijn volgens hem dood eng!! Ook na wat uitleg over maximum snelheid en zo bleef het eng.
Ook nog naar Kiboko bay geweest met een rugzak vol speelgoed en boekjes. Paul had er helemaal geen interesse in, want bekertjes water brengen van het ene naar het andere zwembad is toch veel leuker?! Hij is hier de hele middag mee bezig geweest.
Ook zijn we naar Sunset Hotel geweest om te zwemmen. Paul heeft voor de eerste keer met zijn hoofd onder water ‘gezwommen’. En trots dat hij was! Ook kregen we bezoek van niet –betalende gasten, een familie apen. Erg indrukwekkend om ze met z’n allen te zien passeren, kijkend of er nog iets te eten was. Paul was als de dood voor de familie aap. Maar ook wij zaten niet helemaal comfortabel hoor!
Zondag hebben we geluncht met Kristel, een medewerkster van de organisatie Pandapiri. Dit is een opvangorganisatie van straatkinderen en kansarme kinderen. Kristel leidt mensen op om deze kinderen te benaderen en te begeleiden. De meeste kinderen hebben natuurlijk al heel wat achter de rug voordat ze in de opvang komen, en dit vraagt om een speciale benadering. Vaak praten deze kinderen moeilijk over hun gevoelens, en dit wordt hen geleerd door spel, sport en tekenen. Ze is in totaal 2 jaar hier en zal eind 2010 weer naar Nederland vertrekken. Het was erg gezellig en met onze buiken gevuld vertrokken we weer richting 'thuis'.
’s Morgens lekker gespeeld met puzzels en inkopen gedaan. Nog een leuke schoolposter met het alfabet op de markt gevonden. ’s Middags naar dokter Shiroya geweest, buisjes zitten nog steeds in de oren. Erg aardige dokter rustig alle opties kunnen bespreken met hem. Tijdens harde regen teruggereden met de tjuk tjuk. Door de regen zag George een kuil over het hoofd en werden Paul en Han gelanceerd. Han een buil op zijn hoofd en Paul pijn in de buik, tegen een stang. George is onze vaste driver en erg aardig, mocht je in Kisumu komen bel 0720871782 voor een tjuk tjuk, hij verteld over zijn zoon en dochter (3 en 4 1/2 )zijn vrouw, leven in de slums en hoe hij elke dag de tjuk tjuk huurt van een “arab” .Hij vind het prima in de slums, buiten de slums is het leven 3 x zo duur, nu woont hij in een 1 kamer huis voor 1000 Ksh (€10)deelt de wc en douche met anderen. Voor zijn kinderen heeft hij een kleine tv. En cd radio gekocht. Hij heeft geen bewaking nodig want de buren hebben allemaal hetzelfde en kennen elkaar. Mooi toch om iets positiefs te horen over de slums.
Dag 18 tot 24
Het centrum van Kisumu is niet erg groot en redelijk overzichtelijk. De slums eromheen lijken veel groter. Het zijn complete straten met kruispunten en af en toe uitgestald allerlei broeken of verschillend fruit en een kraampje verder 6 schoenveters met wat losse snoepjes. De golfplaten zien er niet uit en je moet er niet aan denken hier te zitten als er een wolkbreuk is. Maar er is ook een boel bedrijvigheid, je hebt slums en slums
Paul lijkt zich steeds beter op z’n gemak te voelen. Af en toe zegt hij dat hij naar huis wil. Dan zeggen we : “Dit is je nieuwe huis en we snappen dat je Cathy, Camilla, Nema en Harvey mist en is okay als je ze mist, het mag , straks gaan we naar Nairobi met het vliegtuig daar is Jemoo en je fiets. Dit benoemen werkt goed en hij lijkt nooit echt overstuur. We zijn ook een keer naar het vliegveld geweest om vliegtuigen te spotten, ze vliegen hier met Fokker 28, maar geen gezien. Ze zijn vroeg in de ochtend of rond 5 uur in de middag. Paul heeft er wel lekker rond kunnen rennen en alles gezien. Een hele mooie boom vol met vogelnestjes en met jongetjes uit de buurt rietjes gevouwen.
Ze hebben ook een museum, veel over west Keniaanse volken zoals Kuria, Suba , Kisii, Bantu, Luhyas en Luo. Paul schijnt een Luo te zijn door zijn naam en zijn uiterlijk. Af en toe worden we er over aangesproken en veel zeggen dan een Luo. In het museum laten ze zien dat het een vissersvolk is en wat voor een huizen ze bouwden. Er is ook veel vermenging met andere volken ook wat cultuur betreft. Ook is er een krokodil en verschillende slangen, de groene mamba en de zwarte en nog één die super giftig is en op een onschuldige grasslang lijkt. Dit maakt mij niet uit ik ga toch wel rennen! Paul leek de slangen niet zo eng te vinden, dit haalde hij in bij de schildpadden, die zijn volgens hem dood eng!! Ook na wat uitleg over maximum snelheid en zo bleef het eng.
Ook nog naar Kiboko bay geweest met een rugzak vol speelgoed en boekjes. Paul had er helemaal geen interesse in, want bekertjes water brengen van het ene naar het andere zwembad is toch veel leuker?! Hij is hier de hele middag mee bezig geweest.
Ook zijn we naar Sunset Hotel geweest om te zwemmen. Paul heeft voor de eerste keer met zijn hoofd onder water ‘gezwommen’. En trots dat hij was! Ook kregen we bezoek van niet –betalende gasten, een familie apen. Erg indrukwekkend om ze met z’n allen te zien passeren, kijkend of er nog iets te eten was. Paul was als de dood voor de familie aap. Maar ook wij zaten niet helemaal comfortabel hoor!
Zondag hebben we geluncht met Kristel, een medewerkster van de organisatie Pandapiri. Dit is een opvangorganisatie van straatkinderen en kansarme kinderen. Kristel leidt mensen op om deze kinderen te benaderen en te begeleiden. De meeste kinderen hebben natuurlijk al heel wat achter de rug voordat ze in de opvang komen, en dit vraagt om een speciale benadering. Vaak praten deze kinderen moeilijk over hun gevoelens, en dit wordt hen geleerd door spel, sport en tekenen. Ze is in totaal 2 jaar hier en zal eind 2010 weer naar Nederland vertrekken. Het was erg gezellig en met onze buiken gevuld vertrokken we weer richting 'thuis'.
dinsdag 5 mei 2009
Dag 12:
Ontbijten, daarna met de buurjongen Winston van 4 ½ gespeeld. Wat rondlummelen en naar mega city met de grote Nakumat ( supermarkt). Daar hebben ze ook winkelwagens met een een autootje ervoor. Paul heeft daar de hele tijd ingezeten en geen kik gegeven. Ideale manier van boodschappen doen! Na thuiskomst weer gespeeld met Winston, handig zo’n buurjongen. Koken en eten. Je kunt wel merken dat hij uit een tehuis komt want hij stopt alles wat je em voorhoud in zijn mond. Daarna met Daddy onder de douche en lekker gek doen en met water kliederen. 2 tekeningen en naar bed. En weer lukt het!
Dag 13:
’s Morgens in bed gespeeld met de lantaarn, hebben we maar in bed gelegd voor stroomuitvallen. Dit al een paar x meegemaakt vooral met een Keniaanse bui. Betekent veel donder en bliksem met water in een hele korte tijd. Lekker gelummeld en gespeeld rond het appartement want zelfs de Nakumat is teveel voor Paul. Verder vast ritueel weer : Eten, douchen 2 tekeningen kleuren en tanden poetsen en naar bed. Weer werkt het, geen centje pijn waar klagen die andere ouders toch over… Daarna kunnen pappa en mamma samen aan de wijn J.
Dag 14
Vannacht voor de eerste keer droog gebleven. Paul slaapt ’s nachts nog met een pamper. ’s Middags naar het centrum van Kisumu gelopen, koffie gedronken en naar de Nakumat gegaan voor de boodschappen. Wat een dagbesteding hè? Met de zware inkopen een tjuk tjuk gezocht en naar het appartement gereden. Als je Mega Plaza uitloopt staan er allemaal tjuk tjuks, buda buda’s en taxi’s te wachten om iets te verdienen. Als je je keuze hebt gemaakt en je zit in je tjuk tjuk staan de straatjochies aan je te trekken om wat geld. Met Paul erbij is dit bedreigend en confronterend tegelijk. Je ziet Paul’s angstige gezichtje en de smekende gezichtjes van de straatkinderen. Ons is op het hart gedrukt niks te geven, maar dat valt niet altijd mee. Vooral als jij met een zak vol boodschappen wordt vervoerd.
Dag 15:
Eindelijk een dongel gekocht om te zorgen dat we internet hebben. We hebben 1.5 uur bij een ‘orange’ winkel gezeten, maar dan heb je ook wat. Toen we thuis kwamen meteen de boel opgestart en gaan mailen. Wat is het toch fijn om weer contact te hebben met familie, vrienden en bekenden.Daarna naar Kiboko bay gegaan en lekker gezwommen, gelezen en Paul heeft met de douche gespeeld. In het appartement hebben we er natuurlijk ook een maar in de buitenlucht is dit (blijkbaar) wel heel bijzonder. Je zit hier aan het Victoria meer en het is een oase van rust. Hier gaan we vast vaker komen. Iedereen kan zich hier op zijn manier vermaken. Dit voelt echt als vakantie. De weg ernaartoe is een ander verhaal. Op een zandweg met heel veel gaten en hobbels rijd je door een heel arm gebied. Wat is het toch oneerlijk verdeeld in de wereld!
Dag 16
Gisteren kregen we een uitnodiging van onze buurvrouw om bij haar construction site te komen kijken. We wisten niet wat dit inhield maar het nichtje zou ons meenemen. Het bleek een rit in een matatu (busje) van 45 minuten, Els met Paul op schoot en ik in een plek waar mijn knieën echt niet in passen. Een hele stad van golfplaten waar we langs reden met een erg slechte weg. Uitstappen en de heuvels inlopen, na een kwartier zagen we de buurvrouw met wat bouwvakkers en 2 appartementen in aanbouw. Trots liet ze me de buiten W.C. zien, het meest positieve wat me daar te binnen schoot was; just like France! En dat riep ik dus maar. Daarna zouden we gaan eten bij ‘oma’. Dit betekende een wandeling van een half uur de heuvels op. Erg warm, onvoorbereid en met Paul op de nek naar boven. Daar een huis met een hek erom maar bij binnenkomst een koel paradijsje van kamers met verschillende kleuren en een warm welkom. De lunch beter dan we in weken hadden gegeten en daarna op de veranda een beetje cultuur uitwisselen. Aan de enen kant ruim ,luxe met elektrische apparaten aan de andere kant geen lopend water en op het terrein een golfplaten hok van een meter bij een meter met 2 honden erin. Deze mogen alleen met donker eruit. Het lijkt nog het meest op zo’n 2de W.O. martelhokje in de volle zon. Els had de tranen in de ogen. Toen we er voorzichtig over begonnen liet ze 2 jongens uit de buurt de honden wassen. Daarna mochten ze even buiten lopen en tot onze verassing waren het hele blije hondjes.
Na uitgeleid te zijn geworden en veel asante sani’s de wandeling naar beneden en weer een matatu. Uit de tenen nog wat energie gehaald om te koken en gezellig te doen met Paul. Onvoorstelbaar slecht zijn sommige wegen hier, ook de looppaden alleen maar losliggende stenen van 10 centimeter, nauwelijks op te lopen. Maar we zagen wel kinderen van 12 met een volle jerrycan van 20 liter heuvel op gaan.
Ontbijten, daarna met de buurjongen Winston van 4 ½ gespeeld. Wat rondlummelen en naar mega city met de grote Nakumat ( supermarkt). Daar hebben ze ook winkelwagens met een een autootje ervoor. Paul heeft daar de hele tijd ingezeten en geen kik gegeven. Ideale manier van boodschappen doen! Na thuiskomst weer gespeeld met Winston, handig zo’n buurjongen. Koken en eten. Je kunt wel merken dat hij uit een tehuis komt want hij stopt alles wat je em voorhoud in zijn mond. Daarna met Daddy onder de douche en lekker gek doen en met water kliederen. 2 tekeningen en naar bed. En weer lukt het!
Dag 13:
’s Morgens in bed gespeeld met de lantaarn, hebben we maar in bed gelegd voor stroomuitvallen. Dit al een paar x meegemaakt vooral met een Keniaanse bui. Betekent veel donder en bliksem met water in een hele korte tijd. Lekker gelummeld en gespeeld rond het appartement want zelfs de Nakumat is teveel voor Paul. Verder vast ritueel weer : Eten, douchen 2 tekeningen kleuren en tanden poetsen en naar bed. Weer werkt het, geen centje pijn waar klagen die andere ouders toch over… Daarna kunnen pappa en mamma samen aan de wijn J.
Dag 14
Vannacht voor de eerste keer droog gebleven. Paul slaapt ’s nachts nog met een pamper. ’s Middags naar het centrum van Kisumu gelopen, koffie gedronken en naar de Nakumat gegaan voor de boodschappen. Wat een dagbesteding hè? Met de zware inkopen een tjuk tjuk gezocht en naar het appartement gereden. Als je Mega Plaza uitloopt staan er allemaal tjuk tjuks, buda buda’s en taxi’s te wachten om iets te verdienen. Als je je keuze hebt gemaakt en je zit in je tjuk tjuk staan de straatjochies aan je te trekken om wat geld. Met Paul erbij is dit bedreigend en confronterend tegelijk. Je ziet Paul’s angstige gezichtje en de smekende gezichtjes van de straatkinderen. Ons is op het hart gedrukt niks te geven, maar dat valt niet altijd mee. Vooral als jij met een zak vol boodschappen wordt vervoerd.
Dag 15:
Eindelijk een dongel gekocht om te zorgen dat we internet hebben. We hebben 1.5 uur bij een ‘orange’ winkel gezeten, maar dan heb je ook wat. Toen we thuis kwamen meteen de boel opgestart en gaan mailen. Wat is het toch fijn om weer contact te hebben met familie, vrienden en bekenden.Daarna naar Kiboko bay gegaan en lekker gezwommen, gelezen en Paul heeft met de douche gespeeld. In het appartement hebben we er natuurlijk ook een maar in de buitenlucht is dit (blijkbaar) wel heel bijzonder. Je zit hier aan het Victoria meer en het is een oase van rust. Hier gaan we vast vaker komen. Iedereen kan zich hier op zijn manier vermaken. Dit voelt echt als vakantie. De weg ernaartoe is een ander verhaal. Op een zandweg met heel veel gaten en hobbels rijd je door een heel arm gebied. Wat is het toch oneerlijk verdeeld in de wereld!
Dag 16
Gisteren kregen we een uitnodiging van onze buurvrouw om bij haar construction site te komen kijken. We wisten niet wat dit inhield maar het nichtje zou ons meenemen. Het bleek een rit in een matatu (busje) van 45 minuten, Els met Paul op schoot en ik in een plek waar mijn knieën echt niet in passen. Een hele stad van golfplaten waar we langs reden met een erg slechte weg. Uitstappen en de heuvels inlopen, na een kwartier zagen we de buurvrouw met wat bouwvakkers en 2 appartementen in aanbouw. Trots liet ze me de buiten W.C. zien, het meest positieve wat me daar te binnen schoot was; just like France! En dat riep ik dus maar. Daarna zouden we gaan eten bij ‘oma’. Dit betekende een wandeling van een half uur de heuvels op. Erg warm, onvoorbereid en met Paul op de nek naar boven. Daar een huis met een hek erom maar bij binnenkomst een koel paradijsje van kamers met verschillende kleuren en een warm welkom. De lunch beter dan we in weken hadden gegeten en daarna op de veranda een beetje cultuur uitwisselen. Aan de enen kant ruim ,luxe met elektrische apparaten aan de andere kant geen lopend water en op het terrein een golfplaten hok van een meter bij een meter met 2 honden erin. Deze mogen alleen met donker eruit. Het lijkt nog het meest op zo’n 2de W.O. martelhokje in de volle zon. Els had de tranen in de ogen. Toen we er voorzichtig over begonnen liet ze 2 jongens uit de buurt de honden wassen. Daarna mochten ze even buiten lopen en tot onze verassing waren het hele blije hondjes.
Na uitgeleid te zijn geworden en veel asante sani’s de wandeling naar beneden en weer een matatu. Uit de tenen nog wat energie gehaald om te koken en gezellig te doen met Paul. Onvoorstelbaar slecht zijn sommige wegen hier, ook de looppaden alleen maar losliggende stenen van 10 centimeter, nauwelijks op te lopen. Maar we zagen wel kinderen van 12 met een volle jerrycan van 20 liter heuvel op gaan.
vrijdag 1 mei 2009
Dag 7 tot 11
Dag 7: Maandag de second opinion gedaan een medische test voor adoptie ouders om te zien of Paul gezond is. Het duurde erg lang voordat we bij de vrouwelijke kinderarts binnen mochten en toen we er waren mocht Paul niks aanraken. Vertel dat maar aan een kind na 2uur wachten.
Daarna nog naar een lab om bloed te prikken. Bij Daddy op schoot en mum arm vasthouden en prikken.. Hartverscheurend huilen maar als het voorbij is dat is het ook voorbij.
Dag 8
We zijnhier nog maar een week, maar het lijkt wel een maand. Je krijgt zoveel nieuwe indrukken op een dag. Vandaag zijn we verhuisd naar ons appartement, Groovehut appartments. We hebben een kamer met Keuken in één, een badkamer met douche en toilet,één slaapkamer en een balkon. We hebben een bed gekocht voor Paul op de markt. Het past net naast ons bed in de slaapkamer. Dit wordt wel erg krap, maar ja, het is even niet anders. Met een beetje geluk zitten we met een week of 4 in Nairobi.
Dag 9:
Afgesproken dat Paul vrijdag met ons meegaat. Superspannend hoor! Ineens 24 uur per dag bij elkaar.
Dag 10:
Gekeken naar een twee kamer appartement, maar dit is helaas pas over een paar weken beschikbaar.We blijven dus gewoon op onze plek. Paul meegenomen naar het zwembad waar hij bijna de hele middag bij Els op schoot heeft gezeten.
Dag 11:
Vandaag is de grote dag!!!!! We hebben inkopen gedaan voor het afscheidsfeestje van Paul . Dit is een soort ritueel wat ze voor alle kinderen doen die geadopteerd worden. Toen we aankwamen was Paul erg blij, er was een feestje! Arme jongen, straks moet hij afscheid nemen, ik krijg er helemaal buikpijn van.
Er werd gezongen en gebeden, cake, koekjes en popcorn gegeten. We hadden cadeautjes gekocht voor de verzorgsters en voor de verpleegster (Angela) en de maatschappelijk werkster (Silvia). Han heeft mooie woorden gesproken en iedereen bedankt voor het goede werk wat ze voor Paul en de andere kinderen doen. Na veel Bye-bye weggegaan met de tjuk-tjuk. Paul liep gelijk het hele huis door ( wastie snel mee klaar, haha). Fijn dat er ook kinderen binnen het appartementencomplex met hem wilde spelen. Daarna gezorgd voor een vol programma. Meehelpen koken, afwassen, douchen , yoghurt drinken, 2 tekeningen maken en tandenpoetsen. Paul in bed gelegd en de dag doorgenomen. Daarna gzegd ; je mag spelen maar je blijft in bed…. Na 2 minuten is het verdacht rustig, maar hij slaapt en hij slaapt tot kwart over 7… , goede matching!
Daarna nog naar een lab om bloed te prikken. Bij Daddy op schoot en mum arm vasthouden en prikken.. Hartverscheurend huilen maar als het voorbij is dat is het ook voorbij.
Dag 8
We zijnhier nog maar een week, maar het lijkt wel een maand. Je krijgt zoveel nieuwe indrukken op een dag. Vandaag zijn we verhuisd naar ons appartement, Groovehut appartments. We hebben een kamer met Keuken in één, een badkamer met douche en toilet,één slaapkamer en een balkon. We hebben een bed gekocht voor Paul op de markt. Het past net naast ons bed in de slaapkamer. Dit wordt wel erg krap, maar ja, het is even niet anders. Met een beetje geluk zitten we met een week of 4 in Nairobi.
Dag 9:
Afgesproken dat Paul vrijdag met ons meegaat. Superspannend hoor! Ineens 24 uur per dag bij elkaar.
Dag 10:
Gekeken naar een twee kamer appartement, maar dit is helaas pas over een paar weken beschikbaar.We blijven dus gewoon op onze plek. Paul meegenomen naar het zwembad waar hij bijna de hele middag bij Els op schoot heeft gezeten.
Dag 11:
Vandaag is de grote dag!!!!! We hebben inkopen gedaan voor het afscheidsfeestje van Paul . Dit is een soort ritueel wat ze voor alle kinderen doen die geadopteerd worden. Toen we aankwamen was Paul erg blij, er was een feestje! Arme jongen, straks moet hij afscheid nemen, ik krijg er helemaal buikpijn van.
Er werd gezongen en gebeden, cake, koekjes en popcorn gegeten. We hadden cadeautjes gekocht voor de verzorgsters en voor de verpleegster (Angela) en de maatschappelijk werkster (Silvia). Han heeft mooie woorden gesproken en iedereen bedankt voor het goede werk wat ze voor Paul en de andere kinderen doen. Na veel Bye-bye weggegaan met de tjuk-tjuk. Paul liep gelijk het hele huis door ( wastie snel mee klaar, haha). Fijn dat er ook kinderen binnen het appartementencomplex met hem wilde spelen. Daarna gezorgd voor een vol programma. Meehelpen koken, afwassen, douchen , yoghurt drinken, 2 tekeningen maken en tandenpoetsen. Paul in bed gelegd en de dag doorgenomen. Daarna gzegd ; je mag spelen maar je blijft in bed…. Na 2 minuten is het verdacht rustig, maar hij slaapt en hij slaapt tot kwart over 7… , goede matching!
Abonneren op:
Posts (Atom)
