Dag 12:
Ontbijten, daarna met de buurjongen Winston van 4 ½ gespeeld. Wat rondlummelen en naar mega city met de grote Nakumat ( supermarkt). Daar hebben ze ook winkelwagens met een een autootje ervoor. Paul heeft daar de hele tijd ingezeten en geen kik gegeven. Ideale manier van boodschappen doen! Na thuiskomst weer gespeeld met Winston, handig zo’n buurjongen. Koken en eten. Je kunt wel merken dat hij uit een tehuis komt want hij stopt alles wat je em voorhoud in zijn mond. Daarna met Daddy onder de douche en lekker gek doen en met water kliederen. 2 tekeningen en naar bed. En weer lukt het!
Dag 13:
’s Morgens in bed gespeeld met de lantaarn, hebben we maar in bed gelegd voor stroomuitvallen. Dit al een paar x meegemaakt vooral met een Keniaanse bui. Betekent veel donder en bliksem met water in een hele korte tijd. Lekker gelummeld en gespeeld rond het appartement want zelfs de Nakumat is teveel voor Paul. Verder vast ritueel weer : Eten, douchen 2 tekeningen kleuren en tanden poetsen en naar bed. Weer werkt het, geen centje pijn waar klagen die andere ouders toch over… Daarna kunnen pappa en mamma samen aan de wijn J.
Dag 14
Vannacht voor de eerste keer droog gebleven. Paul slaapt ’s nachts nog met een pamper. ’s Middags naar het centrum van Kisumu gelopen, koffie gedronken en naar de Nakumat gegaan voor de boodschappen. Wat een dagbesteding hè? Met de zware inkopen een tjuk tjuk gezocht en naar het appartement gereden. Als je Mega Plaza uitloopt staan er allemaal tjuk tjuks, buda buda’s en taxi’s te wachten om iets te verdienen. Als je je keuze hebt gemaakt en je zit in je tjuk tjuk staan de straatjochies aan je te trekken om wat geld. Met Paul erbij is dit bedreigend en confronterend tegelijk. Je ziet Paul’s angstige gezichtje en de smekende gezichtjes van de straatkinderen. Ons is op het hart gedrukt niks te geven, maar dat valt niet altijd mee. Vooral als jij met een zak vol boodschappen wordt vervoerd.
Dag 15:
Eindelijk een dongel gekocht om te zorgen dat we internet hebben. We hebben 1.5 uur bij een ‘orange’ winkel gezeten, maar dan heb je ook wat. Toen we thuis kwamen meteen de boel opgestart en gaan mailen. Wat is het toch fijn om weer contact te hebben met familie, vrienden en bekenden.Daarna naar Kiboko bay gegaan en lekker gezwommen, gelezen en Paul heeft met de douche gespeeld. In het appartement hebben we er natuurlijk ook een maar in de buitenlucht is dit (blijkbaar) wel heel bijzonder. Je zit hier aan het Victoria meer en het is een oase van rust. Hier gaan we vast vaker komen. Iedereen kan zich hier op zijn manier vermaken. Dit voelt echt als vakantie. De weg ernaartoe is een ander verhaal. Op een zandweg met heel veel gaten en hobbels rijd je door een heel arm gebied. Wat is het toch oneerlijk verdeeld in de wereld!
Dag 16
Gisteren kregen we een uitnodiging van onze buurvrouw om bij haar construction site te komen kijken. We wisten niet wat dit inhield maar het nichtje zou ons meenemen. Het bleek een rit in een matatu (busje) van 45 minuten, Els met Paul op schoot en ik in een plek waar mijn knieën echt niet in passen. Een hele stad van golfplaten waar we langs reden met een erg slechte weg. Uitstappen en de heuvels inlopen, na een kwartier zagen we de buurvrouw met wat bouwvakkers en 2 appartementen in aanbouw. Trots liet ze me de buiten W.C. zien, het meest positieve wat me daar te binnen schoot was; just like France! En dat riep ik dus maar. Daarna zouden we gaan eten bij ‘oma’. Dit betekende een wandeling van een half uur de heuvels op. Erg warm, onvoorbereid en met Paul op de nek naar boven. Daar een huis met een hek erom maar bij binnenkomst een koel paradijsje van kamers met verschillende kleuren en een warm welkom. De lunch beter dan we in weken hadden gegeten en daarna op de veranda een beetje cultuur uitwisselen. Aan de enen kant ruim ,luxe met elektrische apparaten aan de andere kant geen lopend water en op het terrein een golfplaten hok van een meter bij een meter met 2 honden erin. Deze mogen alleen met donker eruit. Het lijkt nog het meest op zo’n 2de W.O. martelhokje in de volle zon. Els had de tranen in de ogen. Toen we er voorzichtig over begonnen liet ze 2 jongens uit de buurt de honden wassen. Daarna mochten ze even buiten lopen en tot onze verassing waren het hele blije hondjes.
Na uitgeleid te zijn geworden en veel asante sani’s de wandeling naar beneden en weer een matatu. Uit de tenen nog wat energie gehaald om te koken en gezellig te doen met Paul. Onvoorstelbaar slecht zijn sommige wegen hier, ook de looppaden alleen maar losliggende stenen van 10 centimeter, nauwelijks op te lopen. Maar we zagen wel kinderen van 12 met een volle jerrycan van 20 liter heuvel op gaan.
Ontbijten, daarna met de buurjongen Winston van 4 ½ gespeeld. Wat rondlummelen en naar mega city met de grote Nakumat ( supermarkt). Daar hebben ze ook winkelwagens met een een autootje ervoor. Paul heeft daar de hele tijd ingezeten en geen kik gegeven. Ideale manier van boodschappen doen! Na thuiskomst weer gespeeld met Winston, handig zo’n buurjongen. Koken en eten. Je kunt wel merken dat hij uit een tehuis komt want hij stopt alles wat je em voorhoud in zijn mond. Daarna met Daddy onder de douche en lekker gek doen en met water kliederen. 2 tekeningen en naar bed. En weer lukt het!
Dag 13:
’s Morgens in bed gespeeld met de lantaarn, hebben we maar in bed gelegd voor stroomuitvallen. Dit al een paar x meegemaakt vooral met een Keniaanse bui. Betekent veel donder en bliksem met water in een hele korte tijd. Lekker gelummeld en gespeeld rond het appartement want zelfs de Nakumat is teveel voor Paul. Verder vast ritueel weer : Eten, douchen 2 tekeningen kleuren en tanden poetsen en naar bed. Weer werkt het, geen centje pijn waar klagen die andere ouders toch over… Daarna kunnen pappa en mamma samen aan de wijn J.
Dag 14
Vannacht voor de eerste keer droog gebleven. Paul slaapt ’s nachts nog met een pamper. ’s Middags naar het centrum van Kisumu gelopen, koffie gedronken en naar de Nakumat gegaan voor de boodschappen. Wat een dagbesteding hè? Met de zware inkopen een tjuk tjuk gezocht en naar het appartement gereden. Als je Mega Plaza uitloopt staan er allemaal tjuk tjuks, buda buda’s en taxi’s te wachten om iets te verdienen. Als je je keuze hebt gemaakt en je zit in je tjuk tjuk staan de straatjochies aan je te trekken om wat geld. Met Paul erbij is dit bedreigend en confronterend tegelijk. Je ziet Paul’s angstige gezichtje en de smekende gezichtjes van de straatkinderen. Ons is op het hart gedrukt niks te geven, maar dat valt niet altijd mee. Vooral als jij met een zak vol boodschappen wordt vervoerd.
Dag 15:
Eindelijk een dongel gekocht om te zorgen dat we internet hebben. We hebben 1.5 uur bij een ‘orange’ winkel gezeten, maar dan heb je ook wat. Toen we thuis kwamen meteen de boel opgestart en gaan mailen. Wat is het toch fijn om weer contact te hebben met familie, vrienden en bekenden.Daarna naar Kiboko bay gegaan en lekker gezwommen, gelezen en Paul heeft met de douche gespeeld. In het appartement hebben we er natuurlijk ook een maar in de buitenlucht is dit (blijkbaar) wel heel bijzonder. Je zit hier aan het Victoria meer en het is een oase van rust. Hier gaan we vast vaker komen. Iedereen kan zich hier op zijn manier vermaken. Dit voelt echt als vakantie. De weg ernaartoe is een ander verhaal. Op een zandweg met heel veel gaten en hobbels rijd je door een heel arm gebied. Wat is het toch oneerlijk verdeeld in de wereld!
Dag 16
Gisteren kregen we een uitnodiging van onze buurvrouw om bij haar construction site te komen kijken. We wisten niet wat dit inhield maar het nichtje zou ons meenemen. Het bleek een rit in een matatu (busje) van 45 minuten, Els met Paul op schoot en ik in een plek waar mijn knieën echt niet in passen. Een hele stad van golfplaten waar we langs reden met een erg slechte weg. Uitstappen en de heuvels inlopen, na een kwartier zagen we de buurvrouw met wat bouwvakkers en 2 appartementen in aanbouw. Trots liet ze me de buiten W.C. zien, het meest positieve wat me daar te binnen schoot was; just like France! En dat riep ik dus maar. Daarna zouden we gaan eten bij ‘oma’. Dit betekende een wandeling van een half uur de heuvels op. Erg warm, onvoorbereid en met Paul op de nek naar boven. Daar een huis met een hek erom maar bij binnenkomst een koel paradijsje van kamers met verschillende kleuren en een warm welkom. De lunch beter dan we in weken hadden gegeten en daarna op de veranda een beetje cultuur uitwisselen. Aan de enen kant ruim ,luxe met elektrische apparaten aan de andere kant geen lopend water en op het terrein een golfplaten hok van een meter bij een meter met 2 honden erin. Deze mogen alleen met donker eruit. Het lijkt nog het meest op zo’n 2de W.O. martelhokje in de volle zon. Els had de tranen in de ogen. Toen we er voorzichtig over begonnen liet ze 2 jongens uit de buurt de honden wassen. Daarna mochten ze even buiten lopen en tot onze verassing waren het hele blije hondjes.
Na uitgeleid te zijn geworden en veel asante sani’s de wandeling naar beneden en weer een matatu. Uit de tenen nog wat energie gehaald om te koken en gezellig te doen met Paul. Onvoorstelbaar slecht zijn sommige wegen hier, ook de looppaden alleen maar losliggende stenen van 10 centimeter, nauwelijks op te lopen. Maar we zagen wel kinderen van 12 met een volle jerrycan van 20 liter heuvel op gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten