18 mei
Vandaag liepen we over de markt en hebben 2 broeken gekocht. Daarna een DVD en een cd met Swahili liedjes. We moeten Paul ook nog leren dat er niet altijd iets gekocht wordt voor hem. Maar het is zo leuk om iets te kopen voor hem! Deze markt loopt in een straatje achter de grote winkelstraat. Alles met riet of golfplaat gemaakt, maar de inhoud is soms heel professioneel. Alleen de straat ziet er niet uit. Wat grappig is dat er achter de marktkraampjes restaurants en hotels zitten. Deze hebben borden staan met prijzen en menukaarten. Op het eerste gezicht zijn ze nauwelijks te zien, hele smalle gangetjes en modderpad en af en toe kun je een glimp opvangen hoe het er binnen uitziet. 2 picknick tafels op de zandgrond en de waterman die een jerrycan komt afleveren.
Bij het afrekenen van de CD en wegstoppen van de portemonnee heeft er iemand meegekeken…vijf minuten later had Els Paul in de armen, ik liep wat verderop en ze merkte dat er uit de rugzak werd gegapt. Ze ziet nog iemand weglopen met een blauw shirt aan. Het gaat te snel en we gaan maar eerst ergens zitten om te kijken wat er weg is. Wat geld , 2 bankpasjes en het origineel van het bewijs dat we pleegouders zijn. Naast het feit dat het vervelend is dat iets weg is, heb je ook een onprettig gevoel. Iemand heeft aan je persoonlijke bezittingen gezeten. Het voelt alsof je privacy is aangetast. Anders kan ik het niet omschrijven.
Nadat we van de schrik bekomen zijn, hebben we de bankpassen geblokkeerd en aangifte gedaan bij de politie. Voor Keniaanse begrippen ging het best snel. Nadat ze in ‘het grote boek’ hadden geschreven wie we waren en wat er gestolen was, moesten we nog wat stempels halen. Binnen 45 minuten waren we klaar. Daarna mijn zwager gebeld om te vragen of hij nog wat telefoontjes wilde plegen, en toen was gelukkig alles geregeld. Dat geeft altijd een fijn gevoel.
Hartstikke vervelend allemaal, maar we hebben wel het politiebureau kunnen zien. Een gebouw op instorten met allemaal vieze, stinkende kamertjes. De eerste kamer waar je moet zijn met het grote boek hebben ze ook een cel, dus ze kunnen je gelijk wegstoppen. In elk kamertje liggen stapels papieren, waardoor je bijna zeker weet dat er weinig opgelost zal kunnen worden. Iedereen is vreselijk aardig en behulpzaam, dus daar kunnen we niks van zeggen. Er zitten veel mensen te wachten, maar wij als blanken mogen eerst. Je voelt je hartstikke lullig, maar dit hebben we ook al eens in de supermarkt meegemaakt. Toen Els niet als eerste geholpen wilde worden waren ze beledigd. Dus hebben we het deze keer maar zo gelaten.
Vandaag liepen we over de markt en hebben 2 broeken gekocht. Daarna een DVD en een cd met Swahili liedjes. We moeten Paul ook nog leren dat er niet altijd iets gekocht wordt voor hem. Maar het is zo leuk om iets te kopen voor hem! Deze markt loopt in een straatje achter de grote winkelstraat. Alles met riet of golfplaat gemaakt, maar de inhoud is soms heel professioneel. Alleen de straat ziet er niet uit. Wat grappig is dat er achter de marktkraampjes restaurants en hotels zitten. Deze hebben borden staan met prijzen en menukaarten. Op het eerste gezicht zijn ze nauwelijks te zien, hele smalle gangetjes en modderpad en af en toe kun je een glimp opvangen hoe het er binnen uitziet. 2 picknick tafels op de zandgrond en de waterman die een jerrycan komt afleveren.
Bij het afrekenen van de CD en wegstoppen van de portemonnee heeft er iemand meegekeken…vijf minuten later had Els Paul in de armen, ik liep wat verderop en ze merkte dat er uit de rugzak werd gegapt. Ze ziet nog iemand weglopen met een blauw shirt aan. Het gaat te snel en we gaan maar eerst ergens zitten om te kijken wat er weg is. Wat geld , 2 bankpasjes en het origineel van het bewijs dat we pleegouders zijn. Naast het feit dat het vervelend is dat iets weg is, heb je ook een onprettig gevoel. Iemand heeft aan je persoonlijke bezittingen gezeten. Het voelt alsof je privacy is aangetast. Anders kan ik het niet omschrijven.
Nadat we van de schrik bekomen zijn, hebben we de bankpassen geblokkeerd en aangifte gedaan bij de politie. Voor Keniaanse begrippen ging het best snel. Nadat ze in ‘het grote boek’ hadden geschreven wie we waren en wat er gestolen was, moesten we nog wat stempels halen. Binnen 45 minuten waren we klaar. Daarna mijn zwager gebeld om te vragen of hij nog wat telefoontjes wilde plegen, en toen was gelukkig alles geregeld. Dat geeft altijd een fijn gevoel.
Hartstikke vervelend allemaal, maar we hebben wel het politiebureau kunnen zien. Een gebouw op instorten met allemaal vieze, stinkende kamertjes. De eerste kamer waar je moet zijn met het grote boek hebben ze ook een cel, dus ze kunnen je gelijk wegstoppen. In elk kamertje liggen stapels papieren, waardoor je bijna zeker weet dat er weinig opgelost zal kunnen worden. Iedereen is vreselijk aardig en behulpzaam, dus daar kunnen we niks van zeggen. Er zitten veel mensen te wachten, maar wij als blanken mogen eerst. Je voelt je hartstikke lullig, maar dit hebben we ook al eens in de supermarkt meegemaakt. Toen Els niet als eerste geholpen wilde worden waren ze beledigd. Dus hebben we het deze keer maar zo gelaten.
Da's best heftig , dat ze aan je spullen zitten.
BeantwoordenVerwijderenMaar goed in Amsterdam kan je zoiets ook gebeuren het is iets dat je overal kan overkomen, maar het blijft vervelend.
Leuke foto's hebben jullie geplaatst.
Vooral doorgaan daarmee .
Groetjes van ons allemaal en een dikke lebber van Kimi