Dag 17
’s Morgens lekker gespeeld met puzzels en inkopen gedaan. Nog een leuke schoolposter met het alfabet op de markt gevonden. ’s Middags naar dokter Shiroya geweest, buisjes zitten nog steeds in de oren. Erg aardige dokter rustig alle opties kunnen bespreken met hem. Tijdens harde regen teruggereden met de tjuk tjuk. Door de regen zag George een kuil over het hoofd en werden Paul en Han gelanceerd. Han een buil op zijn hoofd en Paul pijn in de buik, tegen een stang. George is onze vaste driver en erg aardig, mocht je in Kisumu komen bel 0720871782 voor een tjuk tjuk, hij verteld over zijn zoon en dochter (3 en 4 1/2 )zijn vrouw, leven in de slums en hoe hij elke dag de tjuk tjuk huurt van een “arab” .Hij vind het prima in de slums, buiten de slums is het leven 3 x zo duur, nu woont hij in een 1 kamer huis voor 1000 Ksh (€10)deelt de wc en douche met anderen. Voor zijn kinderen heeft hij een kleine tv. En cd radio gekocht. Hij heeft geen bewaking nodig want de buren hebben allemaal hetzelfde en kennen elkaar. Mooi toch om iets positiefs te horen over de slums.
Dag 18 tot 24
Het centrum van Kisumu is niet erg groot en redelijk overzichtelijk. De slums eromheen lijken veel groter. Het zijn complete straten met kruispunten en af en toe uitgestald allerlei broeken of verschillend fruit en een kraampje verder 6 schoenveters met wat losse snoepjes. De golfplaten zien er niet uit en je moet er niet aan denken hier te zitten als er een wolkbreuk is. Maar er is ook een boel bedrijvigheid, je hebt slums en slums
Paul lijkt zich steeds beter op z’n gemak te voelen. Af en toe zegt hij dat hij naar huis wil. Dan zeggen we : “Dit is je nieuwe huis en we snappen dat je Cathy, Camilla, Nema en Harvey mist en is okay als je ze mist, het mag , straks gaan we naar Nairobi met het vliegtuig daar is Jemoo en je fiets. Dit benoemen werkt goed en hij lijkt nooit echt overstuur. We zijn ook een keer naar het vliegveld geweest om vliegtuigen te spotten, ze vliegen hier met Fokker 28, maar geen gezien. Ze zijn vroeg in de ochtend of rond 5 uur in de middag. Paul heeft er wel lekker rond kunnen rennen en alles gezien. Een hele mooie boom vol met vogelnestjes en met jongetjes uit de buurt rietjes gevouwen.
Ze hebben ook een museum, veel over west Keniaanse volken zoals Kuria, Suba , Kisii, Bantu, Luhyas en Luo. Paul schijnt een Luo te zijn door zijn naam en zijn uiterlijk. Af en toe worden we er over aangesproken en veel zeggen dan een Luo. In het museum laten ze zien dat het een vissersvolk is en wat voor een huizen ze bouwden. Er is ook veel vermenging met andere volken ook wat cultuur betreft. Ook is er een krokodil en verschillende slangen, de groene mamba en de zwarte en nog één die super giftig is en op een onschuldige grasslang lijkt. Dit maakt mij niet uit ik ga toch wel rennen! Paul leek de slangen niet zo eng te vinden, dit haalde hij in bij de schildpadden, die zijn volgens hem dood eng!! Ook na wat uitleg over maximum snelheid en zo bleef het eng.
Ook nog naar Kiboko bay geweest met een rugzak vol speelgoed en boekjes. Paul had er helemaal geen interesse in, want bekertjes water brengen van het ene naar het andere zwembad is toch veel leuker?! Hij is hier de hele middag mee bezig geweest.
Ook zijn we naar Sunset Hotel geweest om te zwemmen. Paul heeft voor de eerste keer met zijn hoofd onder water ‘gezwommen’. En trots dat hij was! Ook kregen we bezoek van niet –betalende gasten, een familie apen. Erg indrukwekkend om ze met z’n allen te zien passeren, kijkend of er nog iets te eten was. Paul was als de dood voor de familie aap. Maar ook wij zaten niet helemaal comfortabel hoor!
Zondag hebben we geluncht met Kristel, een medewerkster van de organisatie Pandapiri. Dit is een opvangorganisatie van straatkinderen en kansarme kinderen. Kristel leidt mensen op om deze kinderen te benaderen en te begeleiden. De meeste kinderen hebben natuurlijk al heel wat achter de rug voordat ze in de opvang komen, en dit vraagt om een speciale benadering. Vaak praten deze kinderen moeilijk over hun gevoelens, en dit wordt hen geleerd door spel, sport en tekenen. Ze is in totaal 2 jaar hier en zal eind 2010 weer naar Nederland vertrekken. Het was erg gezellig en met onze buiken gevuld vertrokken we weer richting 'thuis'.
’s Morgens lekker gespeeld met puzzels en inkopen gedaan. Nog een leuke schoolposter met het alfabet op de markt gevonden. ’s Middags naar dokter Shiroya geweest, buisjes zitten nog steeds in de oren. Erg aardige dokter rustig alle opties kunnen bespreken met hem. Tijdens harde regen teruggereden met de tjuk tjuk. Door de regen zag George een kuil over het hoofd en werden Paul en Han gelanceerd. Han een buil op zijn hoofd en Paul pijn in de buik, tegen een stang. George is onze vaste driver en erg aardig, mocht je in Kisumu komen bel 0720871782 voor een tjuk tjuk, hij verteld over zijn zoon en dochter (3 en 4 1/2 )zijn vrouw, leven in de slums en hoe hij elke dag de tjuk tjuk huurt van een “arab” .Hij vind het prima in de slums, buiten de slums is het leven 3 x zo duur, nu woont hij in een 1 kamer huis voor 1000 Ksh (€10)deelt de wc en douche met anderen. Voor zijn kinderen heeft hij een kleine tv. En cd radio gekocht. Hij heeft geen bewaking nodig want de buren hebben allemaal hetzelfde en kennen elkaar. Mooi toch om iets positiefs te horen over de slums.
Dag 18 tot 24
Het centrum van Kisumu is niet erg groot en redelijk overzichtelijk. De slums eromheen lijken veel groter. Het zijn complete straten met kruispunten en af en toe uitgestald allerlei broeken of verschillend fruit en een kraampje verder 6 schoenveters met wat losse snoepjes. De golfplaten zien er niet uit en je moet er niet aan denken hier te zitten als er een wolkbreuk is. Maar er is ook een boel bedrijvigheid, je hebt slums en slums
Paul lijkt zich steeds beter op z’n gemak te voelen. Af en toe zegt hij dat hij naar huis wil. Dan zeggen we : “Dit is je nieuwe huis en we snappen dat je Cathy, Camilla, Nema en Harvey mist en is okay als je ze mist, het mag , straks gaan we naar Nairobi met het vliegtuig daar is Jemoo en je fiets. Dit benoemen werkt goed en hij lijkt nooit echt overstuur. We zijn ook een keer naar het vliegveld geweest om vliegtuigen te spotten, ze vliegen hier met Fokker 28, maar geen gezien. Ze zijn vroeg in de ochtend of rond 5 uur in de middag. Paul heeft er wel lekker rond kunnen rennen en alles gezien. Een hele mooie boom vol met vogelnestjes en met jongetjes uit de buurt rietjes gevouwen.
Ze hebben ook een museum, veel over west Keniaanse volken zoals Kuria, Suba , Kisii, Bantu, Luhyas en Luo. Paul schijnt een Luo te zijn door zijn naam en zijn uiterlijk. Af en toe worden we er over aangesproken en veel zeggen dan een Luo. In het museum laten ze zien dat het een vissersvolk is en wat voor een huizen ze bouwden. Er is ook veel vermenging met andere volken ook wat cultuur betreft. Ook is er een krokodil en verschillende slangen, de groene mamba en de zwarte en nog één die super giftig is en op een onschuldige grasslang lijkt. Dit maakt mij niet uit ik ga toch wel rennen! Paul leek de slangen niet zo eng te vinden, dit haalde hij in bij de schildpadden, die zijn volgens hem dood eng!! Ook na wat uitleg over maximum snelheid en zo bleef het eng.
Ook nog naar Kiboko bay geweest met een rugzak vol speelgoed en boekjes. Paul had er helemaal geen interesse in, want bekertjes water brengen van het ene naar het andere zwembad is toch veel leuker?! Hij is hier de hele middag mee bezig geweest.
Ook zijn we naar Sunset Hotel geweest om te zwemmen. Paul heeft voor de eerste keer met zijn hoofd onder water ‘gezwommen’. En trots dat hij was! Ook kregen we bezoek van niet –betalende gasten, een familie apen. Erg indrukwekkend om ze met z’n allen te zien passeren, kijkend of er nog iets te eten was. Paul was als de dood voor de familie aap. Maar ook wij zaten niet helemaal comfortabel hoor!
Zondag hebben we geluncht met Kristel, een medewerkster van de organisatie Pandapiri. Dit is een opvangorganisatie van straatkinderen en kansarme kinderen. Kristel leidt mensen op om deze kinderen te benaderen en te begeleiden. De meeste kinderen hebben natuurlijk al heel wat achter de rug voordat ze in de opvang komen, en dit vraagt om een speciale benadering. Vaak praten deze kinderen moeilijk over hun gevoelens, en dit wordt hen geleerd door spel, sport en tekenen. Ze is in totaal 2 jaar hier en zal eind 2010 weer naar Nederland vertrekken. Het was erg gezellig en met onze buiken gevuld vertrokken we weer richting 'thuis'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten