Thuiskomen

Ons toestel vertrekt om half 5 in de nacht. Dit betekent om half 2 met de auto mee. Sam kan niet komen maar we herkennen wel de auto van het LAN. Paul is de enige die geslapen heeft en hij kletst maar door. Wij weten niet zeker of onze 4 koffers geaccepteerd worden door Egypt Air. We komen als eerste aan bij de incheckbalie en het het gewicht is geen probleem. De douane-beambte vindt onze papieren heel interessant en wil ook de adoptieorder en het -certificaat zien. Ook gaat hij het 3 keer navragen bij zijn collega, maar dan laat hij ons door. Even nog een autootje kopen voor Paul en dan in de boarding ruimte kijken naar de vliegtuig. Koffers worden ingeladen en mannetjes lopen door het toestel. Het duurt allemaal best lang maar Paul vindt het prachtig om te zien. Bij het opstijgen wil hij op de schoot van mama en hij kijkt z'n ogen uit. Daarna valt hij al snel in slaap. Dit in tegenstelling tot papa en mama die de draai maar niet kunnen vinden in de krappe stoelen. Het eerste stuk tot Cairo valt zwaar maar we landen op tijd.

In luchthaven valt ons het verschil op met Kenia, het vliegveld is helemaal nieuw en iedereen is gejaagd en schreeuwt. Met onze ticket is iets niet goed en de supervisor wordt erbij geroepen. Daarna moeten we van de dame achter balie opschieten en half rennend loopt ze achter de balie een stukje mee: Die kant op, hurry, hurry!!

Snel kopen we nog grote bekers koffie en gelukkig mogen we deze meenemen bij de douane. Probeer dat maar es bij British Airways. In het vliegtuig loopt de stewardes met ons mee en wijst ons de ruime pluche stoelen van eerste klas. Stilletjes gaan we zitten, zou dit goedgaan, wat een ruimte! Maar we stijgen op en Paul heeft al snel de t.v. met touchscreen ontdekt, 19 films en racespelletjes met een controller. Eten is met echt bestek en een tafelkleedje op tafel. Op echte borden krijgen we een met kaas gevuld kippetje dat heerlijk smaakt. Drank krijgen we in glas...Wat heerlijk om zo de reis te voltooien! Boven Nederland is het onbewolkt en al dalende laat ik Paul het vele water zien met de boten. Paul vraagt steeds: " is dat onze boot?" Ook de groene lappendeken ziet er heel anders uit als het droge Kenia.

Na het landen de douane door en dan gaan we bij de baggageband de familie zien! Met ballonnen en spandoeken staan ze achter glas te zwaaien. De koffers komen snel en dan gaan we 'huggen'! Paul krijgt een grote ballon als een vliegtuig dus we hoeven niet bang te zijn dat we hem kwijtraken. Ook krijgen we jassen en Paul krijgt een rode dikke spliksplinternieuwe met capuchon, een tough cookie istie.. Snel rijden we naar huis om de file voor te zijn maar het mag niet baten. Het koffiedrinken bij de pannenkoekenhuis blazen we maar af want het wordt het al donker. Wat jammer dat we in het donker aankomen, Paul herkent het huis niet, maar even later wel zijn slaapkamer!

Wat geweldig heeft het thuisfront weer z'n best gedaan! De slaapkamer van Paul ziet er geweldig uit. Een nieuwe badkamer, de bedden opgemaakt, de koelkast vol, zelfs een trapleuning hangt! De muren van de huiskamer zijn gewit, papa rookt niet meer, het lijkt wel het programma housemakeover.

We zijn thuis, en nu landen we verder.

 Paspoort en visum

Woensdag moesten wij naar de advocaat, downtown, om mee te gaan naar immigrations. In ochtend file rijden via de sluiproutes naar citycenter parking. Daar kenden we intussen een mannetje en die rent voor je auto uit om een plekje te zoeken. Dit is ook nodig want het is erg druk. Hij heeft ook klanten waarvan hij de sleutels krijgt en dan kan hij em dubbel parkeren , als er iemand uit moet rijdt hij een stukje weg. Ook zijn er auto’s die dubbel staan en niet op de handrem, die duwt hij dus een stukje wanneer nodig. We lopen naar immigration en gaan voor een loket wachten. Dit doen we van 10 tot 1, zo ook donderdag en vrijdag, na resumeren bij de advocaat op kantoor is het 3 uur en dan door spits helemaal vast. Anderhalf en 2 uur doen we er over. 3 dagen 3 routes uitproberend. Paul doet het fantastisch en weet zich bezig te houden met rennen en sokken kijken. Dit is voor ons ook leuk want mensen schrikken zich een ongeluk als iemand de broekspijp omhoogtrekt. Zo gaat Paul ook vele gesprekken aan. Op de vrijdag hebben we er helemaal genoeg maar nu is het paspoortdag. Om 3 uur komt de advocaat glunderend aanlopen met het paspoort. Hij zegt: klopt de naam? Ja de naam wel maar de geboortedatum niet!!! Hevig teleurgesteld zeggen we dat we de vlucht nu ook moeten cancellen. Maar hij gaat nog een laatste poging doen. In grafstemming rijden we naar huis. Ook Paul is ontroostbaar ,1 minuut zijn paspoort in handen gehad en dan weer afgeven! 5 uur zijn we thuis en om half 6 belt Ogutu met het bericht dat hij een nieuw paspoort heeft. We kunnen het niet geloven en we bellen kwart voor 6 de vliegticketwinkel om ons vlucht vast te zetten. We gaan!!!

Na het weekend moeten we nog naar de Nederlandse ambassade voor een visa voor Paul. Dit zijn Nederlandse ambtenaren dus we hebben hier meer vertrouwen in. Door het verkeer zijn we wat later en is er al een rij mensen voor ons. Veel Somalische mensen valt ons op, daar is het ook heel slecht nu. We krijgen te horen dat we een oranje kaart mogen pakken en dan hoef je niet te wachten op de rij. Super genânt om met de kaart daar te zitten en dan voor te mogen. Vol trots geven we de papieren over en dan zakt de bodem onder onze voeten weg. De papieren zijn niet goed gelegaliseerd en wat erger is we moeten naar Kakamega om de originele geboorteakte op te halen!! Dit is een autorit van 6 uur. 

Bij het LAN praten we met Susan en bellen met onze advocaat en de advocaat die de meeste Nederlanders hier hebben, Mwenda. Na een uur wordt duidelijk wat gemiddeld gedaan wordt. Voor ons wordt het duidelijk dat we weer naar downtown moeten om bij Foreign affaires formulieren te laten legaliseren en dan met de billen dicht nog een keer te proberen bij de Nederlandse ambassade. 

Wat schetst onze verbazing: over de geboorteakte wordt helemaal niet meer gepraat!! Heel raar verhaal! “s morgens zien ze hoe teleurgesteld we zijn, we halen er nog andere ambtenaren bij en proberen te redeneren.” Vaak is er geen geboorteakte bij een adoptie en we hebben onze vlucht al geboekt want we hadden te horen gekregen wat nodig was voor een visum”. Maar het baat allemaal niks en volgens hun moeten we naar Kakamega. Maar ’s middags worden onze documenten geaccepteerd en na wat soebatten in een uur klaar!! Opgelucht rijden we naar huis.

De zoveelste emotionele achtbaan met een goede afloop!  

14 falls

14 falls

14 watervallen valt er te spotten en dat 1.5 uur rijden van Nairobi. Dat moet je gezien hebben! We hebben Natasja op bezoek en zij heeft eerst een rondrit gedaan door Kenia om daarna uit te puffen bij ons. In die anderhalve week heeft ze meer gezien dan wij in 6 maanden. Maar niet de 14 falls! De weg erheen is al een belevenis, mensen en koeien lopen over de snelweg, putholes groot genoeg voor je hele wiel en op een rotonde wordt een kerkdienst gehouden met natuurlijk een markt eromheen. Maar de weg wordt steeds beter en het begint zelfs op een echte snelweg te lijken. Wat missen we nog, ehm, verkeersregels en borden. Dat er geen verkeersborden staan en dus verkeerd rijden lossen we op door spook te rijden, hakunu matata. Verder rijden we gelukkig wel rechtsaf, op de kaart gezien, want linksaf is een negatief reisadvies, Samburu. Linksaf schieten ze elkaar overhoop met goedkope Kalasjnikovs en rechts ga je naar een toeristische attractie. Bij een wild west achtige dorpje met een 14 falls benzinepomp ga je van de verharde weg af en na 15 minuten kom je bij een wachthuisje met een slagboom. Dankzij Natasja’s belofte om onze filmcamera niet te gebruiken, ze leert erg snel, kunnen we 500 Ksh goedkoper naar binnen.

Als we uitstappen komen er gelijk allerlei “gidsen” op ons af. Voor 2000Ksh tillen ze je kind over de rotsen naar de overkant en duiken ze van de watervallen. We zeggen nee maar op een onbewaakt moment hebben ze Paul en zijn ze al een paar rotsen ver. Toch voelt het niet bedreigend maar meer vervelend. We pakken Paul weer en gaan aan een paadje naar beneden waar we uitkomen aan de onderkant van de waterval. Hier ontmoeten we Steve, door de week een boer en in het weekend gids. Hij is heel rustig en verteld allerlei dingen over de plek. In het regenseizoen is het maar 1 waterval. Aan deze kant leven de Kikuju en aan de andere kant een andere tribe. Krokodillen zijn hier niet veel, af en toe 1. We gaan niet mee met zijn bootje, hadden we best kunnen doen. Onderaan is ook een veldje, met een schooluitje, wat local kinderen en wat zwerfhonden. Onze stoere Paul heeft gelijk grote verhalen tegen de kinderen, loopt onvervaard op de zwerfhonden af. Maar druipt toch af als de honden zijn kant opkomen. De Locals laten zien hoe je hier mee omgaat. Je pakt wat uitgedroogd koeienstront en gooit dat naar de honden. Wie gaat daar niet van lopen! 

De terugreis gaat lekker vlot en we zijn nog op tijd om naar onze vaste Chinees, “For you” te gaan en daar te eten. Het eten is heerlijk maar eerlijk gezegd komen we daar voor de kindvriendelijke compound. Allerlei speelgoed ligt er, wel alles kapot maar dat mag de pret niet drukken en Paul weet precies hoe je de obers moet behandelen. Je pakt een spelletje waar je de bal mee weg schiet en de ober haalt em voor je op, in looppas.  

Papierwinkel

Papierwinkel

Alleen nog even het adoptie order laten tekenen, adoptie certificaat uitgetypt krijgen en dan kan het Keniaans paspoort voor Paul aangevraagd worden. Eerst was het registerkantoor dicht. Daarna Public Service Week, een week gaan dan ambtenaren het land in om uit te leggen hoe belangrijk het is om geregistreerd te zijn. en nu is er ook een Kenyatta public Holiday. Volgens onze advocaat hebben we het paspoort voor de laatste week van oktober. Maar zijn voorspelling veranderd nog wel eens. Hierna moeten we nog een visum hebben voor Paul , dit kunnen we halen bij de Nederlandse ambassade en duurt 1 tot 3 dagen.

 Het is hier prima vertoeven hoor, maar we kunnen eerlijk gezegd niet wachten om naar huis te gaan. Dit in tegenstelling tot ons gevoel van rond de courtdatum. Toen hadden we meer een schrik van het is bijna ten einde hier. Nu overheerst meer een gevoel van we hebben hier alles gedaan wat moest gebeuren en laten we dan ook maar gaan. Wat zullen we Kenia missen na een week! Aan de andere kant is het ook erg spannend om thuis te komen. Hoe gaat Paul deze grote verandering ervaren??? Eerst zijn vriendjes achterlaten in Kisumu, en straks de nieuwe vriendjes in Nairobi. Gelukkig zullen we een aantal van hun nog in Nederland zien!

Visite 

Afgelopen maandagochtend 03.45 uur heeft Han onze vrienden Eric en Desiree opgepikt van het vliegveld. Wat geweldig om ze weer te zien!! Paul kan het heel goed vinden met beide, vooral bij Desiree is hij niet weg te slaan. En dat is superfijn, ze wonen immers heel dichtbij, en 2 bekende gezichten straks in Nederland zijn erg welkom. Donderdag een tour door Kibera gemaakt, de grootste en vriendelijkste sloppenwijk van Afrika. Martin , onze gids is afkomstig uit Kibera en medeoprichter van Kiberatours. Ook Xen doet mee aan de tour, een Engelse journalist die schrijft voor “The Guardian”.

Via de voor ons bekende Toi markt- voor groente, fruit en tweedehands kleding- lopen we Kibera in. Het begin ziet eruit als veel straten in Nairobi, vies en stoffig, maar hoe verder we de sloppenwijk in lopen des te smaller, viezer en drukker het wordt. De sfeer is kalm, de mensen onverwachts vriendelijk en kinderen willen je hand vasthouden of je even aanraken Eén jongetje likt zelfs aan mijn arm. Zou deze bleekscheet net zo smaken als wij? Overal staan kraampjes of liggen doeken op de grond waar groente, fruit, vlees, kolen, stukken leiding en wat je maar kan bedenken is uitgestald. Onvoorstelbaar, alles is er te krijgen. 
De Keniaanse overheid probeert de mensen te helpen door woningen te bouwen waar ze voor 1000 Ksh (minder dan 10 Euro) per maand kunnen wonen inclusief water en licht. Dit werkt echter niet omdat bijna niemand dit kan betalen en de huizen dus leeg staan. Het heeft zelfs een tegengesteld effect omdat er mensen gedwongen worden te verhuizen dan de huur niet kunnen betalen en eindigen in het slechtste gedeelte van de slum.

We gaan kijken bij een weeshuis waar 300 kinderen wonen van 1 tot 16 jaar. De oprichtster, mama Tunza, is ooit begonnen om één verlaten kindje in haar huis op te vangen. Dit is uitgegroeid tot wat het nu is. Je ziet het meteen, een sterke vrouw die niet op haar mondje gevallen is en geen moeite heeft om hulp en geld te vragen. Ik vraag hoe ze dit trekt met relatief weinig mankracht. “Ik laat de oudere kinderen de jongste verzorgen, en dat gaat prima”, zegt ze vol trots! Wat een geweldig mens. 

Als we nog dieper de slums in gaan komt de stank je tegemoet. Op straat zie je zakjes met uitwerpselen en veel andere viezigheid. Dan komen we bij een ronde koepel waar mensen water kunnen krijgen wat door de overheid wordt verstrekt. Ook kunnen ze naar de toilet. Hiervan maakt men gebruik door de uitwerpselen om te zetten in biogas. In Kibera zijn nog maar een klein aantal van deze koepels, maar het begin is er zullen we maar denken.
De mensen zijn erg begaan met elkaar. Als je een dag geen eten hebt ga je naar de buurman en eet je mee. Of als je ziek bent wordt er voor je gezorgd. Hier kunnen wij koele Europeanen veel van leren! 
Maar of de levensstandaard in Kibera ooit beter wordt is maar de vraag. De meeste mensen hebben geen (vast ) inkomen. Het onderwijs in gratis maar de boeken, pennen, uniform e.d. moeten ze zelf bekostigen, en dat kunnen ze niet. En zo zijn er veel voorbeelden.

Maar de mensen lijken alles behalve ongelukkig. De sfeer is prettig en kalm, de mensen vriendelijk en de kinderen vrolijk.

Aan het einde drinken we wat in een klein hokje en Martin brengt ons terug naar de Toi market waar Han en Paul ons staan op te wachten. Wat een “mooie” en leerzame rondleiding was het!

Onze advocaat

We verbleven aan het begin van onze verblijf in Kenia wat langer in Kisumu dan gepland. Zolang zelfs dat er verschillende beslissingen nodig waren vanuit Kisumu. Ook de advocaat. De meeste nederlandse stellen hadden Mwenda en een paar hadden gekozen voor Rose Mbania. Susan van he LAN stelde nog een andere voor, Ochieng Ogutu. Hij doet veel binnenlandse adoptie maar heeft ook Italianen, Engelsen, Finnen en Belgen gedaan. Met een paar erg onhandige mobiele gesprekken waarbij we meerdere malen werden verbroken besloten we met hem in zee te gaan. Hij had geen makkelijke taak want er waren na onze foster nog maar 2 vrijdagen mogelijk voor de rechtbankvakantie. Dit terwijl er 1 rechter weg was en 1 rechter heel moeilijk begon te doen. Hierdoor stroopte de voortgang voor de adoptie zaken heel erg op en werden de wachttijden voor een rechtbankdag steeds langer. Maar de allerlaatste vrijdag waren we erdoor! 

Een week voor de einde van de vakantie van de rechtbank kreeg iedereen te horen dat er nieuwe rechters zouden komen. De speculaties, altijd borrelend, rezen de pan uit. Ogutu vertelde ons dat hij heel regelmatig bij de rechtbank kwam en zou ons de stand van zaken vertellen zodra hij meer wist. Inmiddels was het vertrouwen al gegroeid en konden we rustig afwachten terwijl de geruchten langs kwamen. Hij had verschillende data’s beschikbaar en samen overleggend hebben we gekozen voor rechter Nambuye en dan zou de beste datum 2 oktober zijn. En wat blijkt de donderdag ervoor om 4 uur; We staan erop en bij de rechter die we hebben wilde.  
En over de rechtszaak hoef ik de trouwe volger niks meer te vertellen.

We zijn erdoor!!! Paul Nolan Okwako Bergstra is onze zoon. Ondanks onze stuntelige antwoorden vond de rechter het goed. We zijn net tuis en we weten nog niet of we het gaan vieren of plat gaan. Want het was wel een hele lange ochtend.

Meer informatie volgt. 

Olifantenweeshuis en eerste aai

Wij adoptieouders hebben iets met weeshuizen zeker als er ook nog iets te adopteren valt. En olifanten zij ook schattig! We hadden bij navraag al gehoord dat 'The David Sheldrick Wildlife Trust' in het Nairobi park het minder toeristische weeshuis voor olifantjes is. Bij het ernaar toe rijden met Arjan, Irene en Elaine blijkt ook waarom: het staat niet aangegeven en de kaart klopt niet. Ook is het schattige gedeelte maar een uur open om de jeugd niet te veel aan mensen te laten wennen. Een kwartier voor einde lopen we toch binnen en mogen we om het gespannen touwtje gaan staan samen met de anderen. Door de fysieke grens van alleen het touwtje en omdat ik van een oude Nederlandse reclame weet dat olifanten een erg goed geheugen hebben gedraag ik me heel netjes. Paul heeft dezelfde natuurlijke terughoudendheid van papa maar Elaine wil onder het touwtje naar al het moois. Ze kan een paar keer net gered worden! Na de display van de olifantjes komt er ook nog een baby neushoorn langs. Mama neushoorn zien we even later achter een paar palen staan. Niet helemaal volgens NL bouwverordeningen en dat demonstreert ze ook even door het hele hekwerk op de grondvesten te laten schudden door even te krabben achter haar hoorn. Ik biedt niet aan te helpen maar weet met de moed der wanhoop nog wel wat fotoos te scoren. Dankzij de ingebouwde stabilisator lijkt het nog een beetje stoer ondanks de trillende handen. Na nog wat toeristische koopwoede gaan we even uitpuffen bij carnivoor. Maar al het beestengedoe heeft Paul over een drempel heengeholpen en we hebben kunnen vastleggen dat Paul voor het eerst een poes aait! Sorry olifantjes maar dit wordt het hoogtepunt van vandaag voor papa en mama.

Een dagje postkantoor

We hebben wel wat briefen en kaarten gekregen maar de pakketjes willen nog niet. Daarom zijn we een tijde geleden maar eens wezen kijken in het postkantoor, GPO voor ingewijden. Het is downtown dus een boel file weer en roethappen. Ondertussen werd tijdens het gesprek met taxichauffeur Waweru duidelijk dat er 2 postkantoren zijn. Dus werd niet alleen zoeken naar het juiste loket. Aangekomen bij het eerste loket werden we doorverwezen naar 2 loketten verderop, omdat het niet zo druk was ging ik 2 meter achteruit staan en een beetje schreeuwend wijzend naar loket 26 : Hier! , is dit het loket voor vermiste pakketjes? Hierna ontstond er een verhitte discussie tussen de loketdames en werd ik verwezen naar de eerste verdieping. Ah 1 gewonnen en zoveel te gaan.

Bij het naar boven gaan word ik aangesproken en daarmee ook geholpen naar een niet zomaar voor klanten beschikbaar loket. Na wat miscommunicatie worden wij gevraagd naar een pakketnummer en meneer pakt het grote boek. Hij legt uit dat dit het boek is waar alle pakketten in geschreven worden. Dit is dus een erg groot boek. Van het pakketnummer weet ik dat ik het niet in de kluis zou leggen om te bewaren. Toch gaat Els aan de gang om familie en vrienden te sms-en en te bellen of dit valt te achterhalen. Ondertussen duik ik met meneer in het grote boek. Paul houdt zich ondertussen bezig met autootjes “very fast “ voort te duwen. De stofwolken die dit opwerpt zijn alarmerend. Niet alleen zijn we kruipende Paul kwijt, het bereikt bijna de hoogte van het grote boek. Meer aanmoediging heb ik als bezorgde vader niet nodig en zet hem op de meterslange balie. Met elke keer een omweg om het grote boek blijft hij in beeld. Na een tijd hebben we het hele boek doorgenomen vanaf eind juni zonder resultaat. 

Na nog een discussie mogen we dwars door het indrukwekkende archief. Tussen al de blauwe ijzeren tralies, bruine planken schappen en beige mappen en dozen valt op dat alles dezelfde kleur heeft , stofgrijs. Met de goedkope arbeidskracht in Kenia dan laat je toch hier wat mensen extra geld verdienen en wat kleur terug brengen op het majestueuze hoofdpostkantoor Nairobi. 

Op de eerste verdieping komen we in een kantoortje met 5 vrouwen. Tegenover de jongste mag ik gaan zitten. Met 5 minuten is ze klaar met de uitleg dat ze niks kan doen en de afdeling niks kan doen en dit geldt voor heel post Kenia. Ik begin ze te kennen en ik houd de hele tijd mijn mond. Hierna wil ze me wel helpen alleen ze heeft niet 1 groot boek maar een heleboel kleine boekjes. Ze zegt dat hier alle poststukken in vermeld staan. Ik zeg: “Zoiets als het grote boek” en bijt bijna mijn tong af om zoveel impertinentie. Met het doornemen van de boekjes hebben we wat te doen. Nadat we dit voor de tweede keer hebben gedaan omdat ik vergeten ben te vermelden dat ik niet Van heet maar van Wijk zijn we moe maar voldaan. Alleen het resultaat valt tegen. We gaan het bij TNT later nog wel een keer proberen, eerst moed verzamelen.

40 graden en leeftijd

40 graden en leeftijd

Na een week school is het lekker weekend vieren. We hadden een drukke dag voor de boeg. ’s Morgens verjaardag vieren van Debbie en in de middag spelletjesmiddag op school. Els had de meidenavond maar een week verzet om hier vol van te gaan genieten. Paul had niet zo goed geslapen terwijl hij toch erg moe was van alle beslommeringen. Daarom vonden wij, nieuwbakken ouders, het ook niet zo vreemd dat hij nogal huilerig was. Op de verjaardag was Paul nog steeds huilerig en wilde ook bij Mama zitten in plaats van spelen. Op schoot viel op hoe warm hij was. Nadat we thuis waren gekomen gauw temperaturen, het resultaat was wel even schrikken, 40,1 graden. Slikken, Irene bellen en aspirine erin. Gelukkig hadden we stroom dus konden we Paul op de bank leggen met een tekenfilm aan. Op het einde van de middag wat brood eten en nog een keer temperaturen, 37,8!! Omdat temperaturen met aspirine heel erg kunnen schommelen hebben we het heel goed in de gaten gehouden maar de volgende morgen is alles weer goed. 

Mijn leeftijd begint te tellen. Ik kan nog genieten van het leven, maak je geen zorgen, maar mijn ogen zien dat anders. Ze kunnen dichtbij wel wat hulp gebruiken en omdat leesbrillen hier weer onverwacht duur zijn heeft Frank een kruidvat bril meegenomen. Dit tot grote hilariteit bij Paul en omdat wij ook wel wilde lachen hebben we de rollen even omgedraaid.

De eerste schooldag

Afgelopen maandag was de eerste schooldag van Paul. Toen hij werd wakker gemaakt wilde hij niet eerst eten in pyjama maar gelijk de kleren aandoen en gaan. Op school in de klas maakte Paul gelijk een verkenningstocht en toen we gingen kon er net nog een “bye” vanaf. Els vond het wel een beetje moeilijk en moest het loslaten contempleren met een cappuccino bij Java. Doe je zo je best om goed te hechten en moet je na 4 maanden al weer gaan loslaten. Bij het ophalen keek Paul daas uit zijn ogen. Zoveel nieuwe dingen, eerst maar even 10 minuten hangen in de armen van mama. Juf Agnes zei dat Paul alles kon volgen wat er gezegd wordt en antwoordde in het engels. Ongelooflijk hoe snel taal blijft hangen op die leeftijd, eeehh bij onze briljante zoon.

Gisteren is in Kenia de nationale census (volkstelling) van start gegaan. Dit is tien jaar geleden voor het laatst gedaan. Dit duurt een week. Op deze manier wil de regering inzicht krijgen in de samenstelling en het aantal inwoners van Kenia. Er gaan tellers langs de huizen met vragenlijsten. Er worden vragen gesteld over het soort drinkwater, riolering, brandstofverbruik en de bouwmaterialen van het huis en of je internet hebt. Ook wordt er een vraag gesteld tot welke stam je hoort. Veel Kenianen willen deze vraag niet beantwoorden na de onrusten van vorig jaar. Aan de andere kant hebben we voorbeelden gezien hoe ze in Kenia archiveren dus zo’n vaart zal het niet lopen. 

Omdat veel mensen overdag moeten werken zou de census alleen ‘s avonds plaats vinden. Maar er werd gevreesd dat veel mensen vanwege veiligheid in het donker de deur niet meer zullen open doen. Veiligheid is een hot issue hier, als je iets bezit dan zet je er een hek om en huur je bewaking in, Wilders eat your hart out. Daarom is op het allerlaatste moment besloten door president Kibaki omafgelopen dinsdag tot een Nationale vrije dag uit te roepen. Het idee is leuk, maar de planning rijkelijk laat. Het is voor veel bedrijven onmogelijk maatregelen te treffen om vandaag echt gesloten te kunnen zijn. Het gevolg is dat veel bedrijven gewoon door zullen werken, maar hun werknemers 200% uit moeten betalen. Bovendien is 70% van de Kenianen werkzaam voor zichzelf of in de informele sector, en daar is het heel simpel, niet werken is geen geld. 

Masai Mara

Nog even voordat Paul naar school gaat. Mooi de tijd om wat te zien van Kenia. Het is wel hoogseizoen en dat is aan de prijzen te merken. Met verschillende aanbieders gepraat en met Sandavy in zee gegaan. Ondertussen hadden nog 2 stellen interesse. Esther en Marc met Barry en Arjan en Irene met Elaine. Vrijdag vertrokken we om 9 uur en bij de rift valley uitkijk even een plaspauze. Na Narok word het echt hubbeldebubbeldy volgens Paul en James onze chauffeur scheurt er met het busje genadeloos overheen . Wat zijn die Toyota busjes sterk! Totdat we een harde knal horen en we tot stilstand komen midden in de bushbush. Hier zijn wel schaduwplekjes gelukkig en we nestelen ons daar en James kijkt wat er aan de hand is. Hij vraagt ONS of we een schroevendraaier hebben of een tang. W e hebben de tassen vol met deet, water, fototoestellen, zaklampen en speelgoed maar reparatieset zat er niet bij. Wel zien we al gelijk een masai vrouw aan komen lopen met uitgerekte oorlellen. Speciale bush vaardigheden geven haar de juiste antenne om gestrande reiziger genadeloos op te sporen en onverbiddelijk de hand op te houden. Overlevingsinstinct moet hier erg sterk ontwikkeld zijn.  

Gelukkig is dit de highway naar masai mara en stuiven regelmatig busjes langs, sommige met een tang en snel kan James de auto provisorisch maken en een volgend dorpje binnenrijden met een open air garage. Weer zijn we binnen no time omsingeld door masai. Deze mensen hebben een speciale vaardigheid en dat is de “handflick” dat is zwaaien en zodra je kijkt de hand ophouden. Na dit tweede oponthoud wil James toch op tijd zijn voor de lunch. Dit betekende huilende kinderen en kotsende passagiers. Toen we het mooie landschap verruilde voor platgereden maanlandschap reden we Big time kamp binnen. 
Het bleek een zeer primitief tentenkamp te zijn. Hier kregen we een inderhaast opgewarmde hap te eten en werd ons verteld dat er een tent te weinig was. De oplossing: 3 stellen in 2 tenten, toen ons dat niets leek kwam het volgende idee: 1 stel ergens anders plaatsen, we hebben niet eens gevraagd waar… 3de oplossing: we proppen er nog een tent bij zonder wc. Zonder verlichting, met koeien, honden en masai die dwars door het kamp liepen was dit toch een beetje te basic met 3 kinderen. Uiteindelijk werden we door manager Tom naar een ander kamp gereden. Gelukkig hadden ze nog 3 tenten vrij en mochten we daar verblijven. De extra kosten moesten we zelf opbrengen. 

Na veel telefoontjes, vreemd idee dat je aan de rand van de masai mara wel mobiel kunt bellen, met Sandavy en director of “Big Time” werd duidelijk dat de geldkwestie niet zomaar zou worden opgelost. 

Gelukkig waren we met een groep mensen die flexibel genoeg zijn om na een korte dip eroverheen te stappen en het genieten te laten beginnen. Na een buffet de kinderen douchen en naar bed in de tent, geen centje pijn. Opstaan en buiten spelen. Daar lopen de apen en voor het eerst is Paul niet panisch en alleen bang. Mooi want er gaan nog een heleboel beesten langskomen vandaag. Eerst nog zwemmen in best koud water. Paul aangezet tot natspetteren van mamma tot ze er doorheen is en het zelf op film zetten. Ongekende mogelijkheden geeft zo’n kind.
In de eerste minuten binnen de hekken van de masai mara rijden we langs zebra’s, gnoes en gazelles. De beleving van al het moois om ons heen wordt bruut verstoord door de radio dat een kudde olifanten is gespot. Uit vele hoeken komen busjes als de onze aangestoven richting deze kudde. Wat een deceptie! Maar eerlijk is eerlijk, het is een prachtig gezicht. Heel rustig bewoog de familie zich voort zonder ons een blik waardig te gunnen. Verder hebben we in een 3 uurs gamedrive erg veel dieren gezien, ook een leeuw die een zebra aan het oppeuzelen was. Volgens Paul was Alex boos op Marty en dat hebben we zo gelaten. 

Hierna een heel dagje hobbelen en geld halen. Want vandaag gaan we kijken naar de wildebeast migration en proberen we geld te halen bij keekorok kamp. Extra onderkomen betalen en ook nog meer dagen parkfee zoals we de dag ervoor hebben gehoord gaan in de papieren lopen. Maar ook in Keekorok hebben ze niet het geld wat wij moeten bijlappen. Op de heenweg zien we nog een luipaard en later 3 jachtluipaarden op jacht. Met z’n 3 een zijn ze erg geconcentreerd aan het sluipen en kijken naar een groepje zebra’s . Ze lijken zich niks aan te trekken van de busjes om hun heen, tot ze werkelijk omcirkeld zijn en gewoonweg de zebra’s niet kunnen volgen. Wij vragen de chauffeur om weg te rijden en ook al hebben we foto’s geschoten en weer 1 van de 5 van het lijstje kunnen strepen toch rijden we weg met een misselijk gevoel van onbehagen. Op de brug van de Mara rivier zien we nijlpaarden aan het zonnen. Verderop staan we aan de hoge wand van de rivier die we kennen van David Attenbrough. Bovenop zien we een kudde gnoes wachten en in de bedding 1 krokodil, goede kans zou je denken. Ook na een half uur wachten zijn de gnoes het niet met ons eens. Met 3 kinderen in het busje die al 3 uur zich proberen te vermaken hobbelen we maar terug. Hierbij rijden we ook nog 100 meter door Tanzania en dan ook eigenlijk de Serengeti.

De laatste dag is het terugrijden naar Nairobi maar niet voordat we bij de laatste touristtrap van ons laatste geld worden ontdaan. Gelukkig kunnen we bij het eerstvolgend stadje naar de barclay’s bank om ons zelfvertrouwen op te vijzelen. 
Twee dagen later hebben we een serieus gesprek met Sandavy tours en krijgen we 2/3 de van het teveel betaalde geld terug. David runt een klein bedrijf en met ons argument dat van de drie partijen ieder zijn financiële deel moet dragen kan hij het vinden. Het terugkrijgen van het geld van Big Time Camp laten we aan hem over.  
Ondanks alle strubbelingen hebben we geweldige dagen gehad!

Water en stroom

Vanwege de grote droogte in Kenia is er een energie rantsoen afgekondigd door de Keniaase overheid. Er wordt via waterkracht veel energie opgewekt in Kenia. Voor ons betekent dit dat we op maandag, woendag en vrijdag zonder stroom zitten. We verwachten ook veel stroomstoringen waardoor we beperkt zullen worden in internet gebruik. Als we een kansje zien dan zullen we wat van ons laten horen. Gelukkig heeft ons appartement een extra watertank en hebben we een waterfilter.

De eerste dag van de kinderbescherming.

Na de 1ste court ga je naar de kinderbescherming. Dit doe je zonder kind, gelukkig konden we Paul achterlaten in de veilige handen van Irene. De kinderbescherming is in downtown Nairobi en we werden gebracht door het L.A.N. We werden zelfs geëscorteerd door Sam tot aan het kantoor. Denk er niet te licht over want het was op de 6 de verdieping en de liften zijn al heel lang kapot. In een verder erg kaal kantoor 3 stoelen en een bureau. In de hoek dossiers van een paar jaargangen opgestapeld tot zo’n 1meter 50. Hoger kun je ze denk ik niet opstapelen want er waren meerdere stapels van dezelfde hoogte. Ook in het kantoor aanwezig is Alex, hij gaat ons dezelfde vragen stellen als in Nederland is gedaan. Daarom hebben we de avond ervoor het rapport nog een keer doorgenomen om de voortgang te bevorderen. 3 uur later had hij heel wat kantjes volgekrabbeld. Toen ik hem vroeg of wij ook op de stapel in de hoek zouden komen te liggen, zei Alex: “First put it in the computer”. Wel eerlijk! 

Na de afdaling nog een kwartiertje wachten en samen met wat andere stellen terugrijden. Je voelt je toch lotgenoten ook al hadden de anderen visa moeten verlengen, dat duurt ook 3 uur. Alleen wij hadden geen blauwe stempelkussenhanden. Nu nog wachten op het thuisbezoek van Alex en we kunnen weer wat afstrepen.  

Het vieren van het goede nieuws!

Vrijdagavond met Irene, Arjan en Elaine naar de Ethiopiër geweest om het goede nieuws te vieren. Een stoffig terrein met een aantal gezellige zitjes en een winkeltje. Redelijk eten, lekkere wijn en bier en goed gezelschap maakten de avond erg geslaagd. Daarna lekker koffie gedronken bij Arjan en Irene en leuke DVD’s meegekregen van engelse detectives voor mij en oorlogsdocumontaires voor Han. Al met al een zeer geslaagde avond!

Ook zaterdag waren we ons feestgevoel nog niet kwijt, hoppa ,met Stella, Robin en Wis lekker gaan eten bij de chinees in de buurt. Goed eten en een afgesloten speelterrein. Kunnen de papa’s en mama’s ongestoord eten en de kinderen vermaken zich prima! Zouden ze in Nederland ook moeten hebben. Alhoewel, hadden wij een jaar geleden ook niet kunnen waarderen denk ik, haha  Wederom erg gezellig!! Voor 50 Euro met z’n vieren eten en drinken (Paul en Wis eten met ons mee).

Op de koude bewolkte zondagochtend een telefoontje van Irene of we mee wilden naar Jolly Rogers, een groot speelterrein met springkussens, een zwembadje, leuke zitjes. Ook dat zagen wij wel zitten! Na een ritje van een half uur met Arjan’s auto kwamen we aan op een leeg parkeerterrein. Zou er echt niemand zijn? Maar nee hoor, daar zaten Stella, Robin en Wis met Frank en Jose en kleine Paul. Het zonnetje brak door, de kinderen vermaakten zich lekker met elkaar en wij aan de koffie / cappuccino, krantje erbij, goed gezelschap. Wat hebben wij het toch zwaar in Afrika!

1e court

31 juli

Gisteren gehoord dat we op de rol staan! We kunnen naar court! We waren onderweg naar Sandavy guest house om te gaan praten over een paar dagen weg. Daar werden we gebeld door de advocaat Ochieng Ogutu of we gelijk wilden komen om nog een document te tekenen voor de vrijdag. Dus we staan erop en bij wie…. Taxi bellen en wachten en zenuwachtig worden. Naar downtown in de file en de smog in het vieze gebouw naar de 9de verdieping. De advocaat zegt; we hebben Rawal maar met de nieuwe documenten zou ik zelfs naar Gacheche durven. Gauw ook nog een deken kopen voor het nieuwe bed voor Paul en naar huis kleren passen. Daar komt ondertussen ook nog het bed wat betaald en geassembleerd moet worden. Paul is zo trots op zijn nette schoenen en ze zijn zo verschrikkelijk! Een klein heertje van 4 met lakschoentjes.

Na een korte nacht eten en aankleden en nog net op tijd klaar, want Bill is 5 minuten te vroeg. Bij de court staan we nog voor een dicht hek met Stella, Robin en Wis. Ook Susan van het LAN komt eraan en zij is zichtbaar nerveus, ze kan nauwelijks een praatje maken en loopt met een excuus weg. Na een veiligheidspoort zijn we binnen en staan op de koude gang. Twee deuren, de Judge Gacheche deur en de Judge Rawal deur. Gelukkig zijn we met meerdere stellen dus er wordt al snel gespeeld door de kinderen. Nog wat zenuwachtige telefoontjes naar de Guardian want die zien we niet. Mensen gaan naar binnen en komen weer buiten, soms dolblij en soms niet. We kennen maar een paar mensen en hun verhaal maar wat een loterij! Een loterij om kinderen en de kans om een familie te zijn. Als het onze beurt is zijn we al behoorlijk gaar maar goed bij en helemaal niet zenuwachtig. Het is een gewone rommelige werkkamer met een duidelijke hoofdrol voor de rechter. Zij heeft de beste stoel en terwijl wij met advocaat en guardian en iemand van het LAN krap zitten heeft zij aan de andere kant alle ruimte. Ze is een Indische vrouw van middelbare leeftijd met priemende ogen.

De eerste vraag is voor de onafhankelijke guardian,:”Are you a professional guardian”, vraagt ze sarcastisch. Gelukkig stamelt onze guardian en dat lijkt de rechter meer goed te doen dan het antwoord zelf. Daarna wordt er nog even doorgezaagd op de guardian en worden wij ook nog bekeken. Het rennen en natuurlijk het perfecte karakter en opvoeding van onze Paul helpen, want hij zit rustig op schoot bij mama. Al na 5 minuten mogen we weer gaan. Els krijgt nog een van top tot teentje en we staan weer op de gang. Op de laatste dag van de court zijn we erdoor!!! Tenminste de eerste court. Want de tweede daar gaat het er echt om. En hoeveel mazzel hebben we want uit de kamer Gacheche komen veel teleurgestelde mensen. Echt om niks of niet ter zake doende dingen. Nu zijn we thuisgebracht en zit ik de blog te tikken, Paul kijkt “cars” en Els loopt een rondje. Af en toe komt er een glimmertje “wat een mazzel” langs maar voor de rest hangen de poppenkastkleren weer in de kast.